Έχω σκεφτεί αρκετές φορές να απομακρυνθώ από την ζωή αυτή.
Αυτή που μας έφτιαξαν κάποιοι άλλοι και είμαστε εμείς υποχρεωμένοι να την ζήσουμε με τα δικά τους ζύγια, με τα δικά τους μέτρα και σταθμά.
Για πρώτη φορά νοιώθω τόσο πολύ ταπεινωμένος ως πολίτης και ως Έλληνας.
Σκέφτομαι να αποχωρήσω από την κοινωνία γιατί ήρθε η ώρα πλέον να συνειδητοποιήσω βαθιά ότι από επαναστάτης τείνω να γίνω πολιτικός.
Να απομακρυνθώ γιατί η καθημερινότητα δεν έχει κανένα μέλλον, κανένα όνειρο, καμία έμπνευση, καμία προσδοκία, κανένα αύριο, καμία προοπτική.
Και το λέω αυτό, γιατί σε αυτή την κατάσταση σήμερα της Εθνικής υποτέλειας, του μηδενισμού των αξιών, της καταρράκωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, μας έφεραν οι πολιτικοί.
Την μεγαλύτερη όμως ευθύνη-χωρίς να εξαιρώ την σημερινή, όπου ό,τι είχε απομείνει το συνέτριψε-έχουν τα κόμματα εξουσίας.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ευθύνη δεν φέρει και η υπόλοιπη κοινωνία με τους φορείς της και με τον κάθε ένα από εμάς.
Αυτή η κοινωνία πια, δεν έχει πολίτες, έχει οπαδούς και υπηκόους.
Ο ενεργός πολίτης έχει σχεδόν εξαφανιστεί.
Διαπιστώνω με θλίψη ότι δεν υπάρχει πατριωτισμός, και αυτός που ζούμε είναι στο γύψο.
Δεν έχει καμία σχέση με αυτόν που εγώ ονειρεύτηκα, και εάν εσείς την δολοφονία των ονείρων μας και των ζωών μας την λέτε πατριωτισμό, συγχωρέστε με πολύ, λυπούμαι.
Θα με πείτε ίσως μίζερο, απαισιόδοξο και με ένα σωρό άλλα κοσμητικά επίθετα μπορείτε να με στολίσετε. Δικαίωμα σας.
Να πιστέψω όμως πού; Σε τι;…
Ζούμε σε μια εποχή η οποία δέχεται ένα καταιγισμό πληροφοριών και μένουμε απληροφόρητοι για τα σημαντικά πράγματα της ζωής μας.
Η Ελλάδα συνεχίζει να είναι η χώρα των μεγάλων ποιητών και των ασήμαντων πολιτικών.
Η πέννα μου αρχίζει να στερεύει σιγά σιγά. Ορθώνονται τοίχοι απροσπέραστοι μπροστά μου. Το να πηγαίνω κάθε μέρα με το ‘σπρέι’ και να τους γράφω, δεν πρόκειται όμως να τους γκρεμίσω ποτέ.
Φίλοι πολλοί με παροτρύνουν να συνεχίσω να γράφω…Ναι, να συνεχίσω, αλλά τους ήρωες μου πού να τους σεργιανίσω;…
Η φυλακή είναι εδώ έξω, δεν έχεις ούτε λόγο να πας φυλακή, την ζεις φρικτότερα στην καθημερινότητα σου.
Η γλώσσα φίλε μου όπως και το συναίσθημα είναι τα μόνα που μας απόμειναν για να βρούμε τη φαντασία μας, την δυνατότητα να ονειρευτούμε. Στη θέση τους όμως κατασκευάζουν έτοιμα σχήματα και συνθήματα που απονεκρώνουν τη σκέψη, σκοτώνουν τη φαντασία.
Με τον τρόπο αυτό, η γλώσσα παύει να είναι έκρηξη σκέψης και συναισθήματος και σταματά να είναι επικίνδυνη για την εξουσία και το σύστημα.
Θα με ίσως και αμέτοχο στα κοινά. Όχι, δεν ισχύει, δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνο με τη συμμετοχή σε αυτά.
Φοβούμαι πια ότι οι ιδεολογίες τελείωσαν,ή σχεδόν μας τελειώνουν.
Κάθε ηλιοβασίλεμα είναι και ένα βήμα προς τον θάνατο. Είμαστε όλοι με ημερομηνία λήξεως…
Έχουμε μια χώρα η οποία είναι ευλογία θεού, η ομορφότερη του κόσμου, παράγει τα πάντα. Ποτέ όμως δεν είχαμε μια ικανή πολιτική ηγεσία.
Με το σκεπτικό ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι. Αυτό μόνο μας απέμεινε!
Κάθε μέρα πρέπει να είμαστε σε ένα νέο πόλεμο με τα θεριά που μας σκαρφάλωσαν στο σβέρκο και είναι πολύ καλά γαντζωμένα εκεί.
….Εμείς οι ίδιοι τους επιλέγουμε κάθε φορά. Μούγκα λοιπόν!
Πού είναι ο σοφός λαός που ξέρει και ψηφίζει, που δεν ξεχνά τι τράβηξε με τους προηγούμενους, ο αλάνθαστος λαός,ο τιμωρός λαός…” και άλλα τέτοια φαιδρά;
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr