Γράφοντας πριν δυο μέρες για τον Ροσίνι και τις γαστρημαργικές του προτιμήσεις και επιτεύγματα μου άνοιξε η όρεξη. Όχι απλά ή όρεξη για φαγητό μα κι η όρεξη να ψάξω παρακάτω τις προτιμήσεις και τα γούστα ανθρώπων της τέχνης, της μουσικής στην περίπτωσή μας.
Γιατί όχι; Οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι με πάθη, με παραξενιές, με έμμονες ιδέες πολλές φορές, μα πώς αλλοιώς… αλλοιώς δεν θα ήταν καλλιτέχνες. Πάνω απ’ όλα όμως είναι Ανθρωποι. Ερωτεύνται, παθιάζονται, γελούν, κλαίνε και, φυσικά, έχουν τις γευστικές τους προτιμήσεις. Σαν πρόλογος αυτά και τώρα στο ζουμί.
George Frideric Handel, 1685-1759. Γεννημένος τον ίδιο χρόνο με τους Μπάχ και Σκαρλάττι θεωρείται ένας απο τους σπουδαιότερους συνθέτες του μπαρόκ που απόσπασε την εκτίμηση των ομοίων του, ό,τι καλύτερο μπορεί να ζητήσει ένας καλλιτέχνης. Είπε ο Μότσαρτ: O Χαίντελ αντιλαμβάνεται το αποτέλεσμα καλύτερα απο όλους μας. Όποτε θέλει, χτυπάει σαν κεραυνός. Είπε ο Μπετόβεν: (ο Χαίντελ) είναι ο μαέστρος όλων μας… ο μεγαλύτερος συνθέτης που έζησε ποτέ… πηγαίνετε σ’ αυτόν να μάθετε πως να δημιουργείτε το μεγαλύτερο αποτέλεσμα με τα απλότερα πορτοκάλια στην ζωή. Θα έβγαζα το καπέλο μου και θα γονάτιζα στον τάφο του.
Ο Χαίντελ λοιπόν δεν έκανε μισά πράγματα, όχι μόνο στην μουσική του μα και σε σχέση με όλα τα ωραία πράγματα στην ζωή. Κάποτε, λέει, δέχτηκε δώρο απο έναν δούκα μια μποτίλια απο το καλύτερο Πορτ κι ένα φασιανό. Ήταν η βραδυά που η φίλη του, η Anne Dewes, είχε προσκαλέσει κάποιους θαυμαστές σε δείπνο. Λέει τώρα η μις Dews πως κάθε λίγο και λιγάκι στην διάρκεια της βραδυάς, ο Χαίντελ προφασιζόταν πως του ήρθε ξαφνικά έμπνευση και πως έπρεπε να τους αφήσει για να την σημειώσει μην την ξεχάσει. “Κανείς δεν ήθελε να διακόψει την Θεία Μούσα”, λέει η Anne Dewes “μέχρι που κάποιος απο την παρέα πήρε το θάρρος να κοιτάξει απο την κλειδαρότρυπα, όπου είδε τον Χαίντελ να πίνει απο την μποτίλια που του είχε στείλει ο δούκας.”
Στην υγειά σου, George Frideric Handel!
