Ποιο είναι το φρόνημά μου;
Και ποιο είναι το φρόνημα των Ελλήνων;
Και ποιων Ελλήνων;
Τι έχω αποφασίσει να υπερασπίζομαι ακόμα και με τη ζωή μου;
Αρχίζω κι αραδιάζω νοερά αξίες, ιερά και όσια, μνήμες υποστολών και επάρσεων, πανανθρώπινες αρετές, ολοκαυτώματα, εμφυλίους, εξορίες, βασανιστήρια…
Θα μου πάρει πολύ χρόνο να τα μετρήσω όλα με σωφροσύνη και να σφηνώσω τις δικαιολογίες μου μέσα στην τέχνη του εφικτού. Μπορεί και μια ζωή.
Αλλά μετά, ποια σημαία θα πρέπει να υψώσω;
Και πότε μια σημαία μπορεί να σηκώσει το βάρος όλων των ανθρώπων που πιστεύουν σ’ αυτήν; Ο καθένας με τις δικές του ερμηνείες και καταβολές, πάντα…
Το βράδυ θα φάω και μετά θα κοιμηθώ. Μπορεί και να δω τηλεόραση και να διαβάσω. Μπορεί να ονειρευτώ και όλους –μα όλους!– τους Έλληνες μέσα σ’ ένα τεράστιο γαλανόλευκο σλίπινγκ μπαγκ να ονειρεύονται το όνειρό μου: όλους –μα όλους!– τους Έλληνες μέσα σε ένα τεράστιο γαλανόλευκο σλίπινγκ μπαγκ να ονειρεύονται το όνειρό τους.
Κι αύριο μέρα είναι.
Και για μεγάλες κουβέντες και για πράξεις που δεν είναι πάντα μεγάλες.
Και για ξύπνια όνειρα.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author