Μια μέρα σαν και σήμερα, 31 Ιουλίου 1886, πέθαινε ο Franz Liszt ή Liszt Ferencz, στα Ουγγαρέζικα. Συνθέτης, βιρτουόζος πιανίστας, μαέστρος, καθηγητής μουσικής, φιλόσοφος, φιλάνθρωπος, συγγραφέας, Μασόνος, μέλος του Κοσμικού Τάγματος των Φραγκισκανών.
Διάσημος στην Ευρώπη των αρχών του 19 αιώνα, που οι σύγχρονοί του τον θεώρησαν ως τον τεχνικά καλύτερο πιανίστα της εποχής και το 1840 ως τον καλύτερο πιανίστα στην ιστορία. Μας άφησε έναν μεγάλο και ποικίλο όγκο έργων, πολλά από τα οποία θεωρούνται πρόδρομοι των τάσεων του 20 αιώνα.
Στο φαγητό τώρα και τα γούστα του. Λίγα μπορεί να πει κανείς για κάποιον που η συνήθεια να τρίζει τα δόντια όταν ενθουσιαζόταν παίζοντας πιάνο σε συνδυασμό με τους οδοντογιατρούς της εποχής εκείνης, τον μετέτρεψαν από έναν από τους ωραιότερους άνδρες σε καρικατούρα και τον υποχρέωσαν να αλλάζει συνέχεια οδοντοστοιχίες.
Το γεγονός ότι έμεινε χωρίς δόντια είχε άμεση επίδραση στο τι μπορούσε να φάει.
Όσο μεγάλωνε τόσο προτιμούσε τα σπαράγγια, γιατί μπορούσε να τα τρώει χωρίς να φοράει κάποια από τις οδοντοστοιχίες που λέγαμε. Προς το τέλος πάντως της ζωής του, ακόμα και οι πιο τρυφερές τροφές του δημιουργούσαν πρόβλημα. Σε συνδυασμό μάλιστα με την πολύ εξασθενισμένη όραση του το πρόβλημα έγινε ακόμα πιο σοβαρό, σε σημείο που σ’ ένα γεύμα προς τιμήν του το 1886 στο Λονδίνο χρειάστηκε να τον βοηθήσει να φάει η Jennie, μητέρα του Ουίνστον Τσώρτσιλ, γιατί δεν έβλεπε το πιάτο του.
Τώρα, ξεχάστε αν θέλετε όλα τα παραπάνω, καθίστε αναπαυτικά κάπου δροσερά και απολαύστε το συμφωνικό ποίημα Les préludes ή κάποια από τις Ουγγρικές ραψωδίες του. Εγώ πάντως αυτό θα κάνω. Τώρα.