Φοβάμαι…
Φοβάμαι όταν κάποιος μου λέει να μη φοβάμαι.
Φοβάμαι όταν κάποιος μου λέει να μη φοβάμαι κι αυτός ο κάποιος δεν είναι η γυναίκα μου, ο μπαμπάς μου ή η μαμά μου ή τα αδέρφια μου. Ή ένας πεθαμένος ποιητής…
Φοβάμαι όταν κάποιος μου λέει να μη φοβάμαι κι εγώ δεν είμαι πια το μικρό παιδί που εμπιστεύεται αυτόν ή αυτή που του λέει να μη φοβάται.
Φοβάμαι όταν κάποιος μου λέει να μη φοβάμαι κι αυτός ο κάποιος δεν κρύβει με τις πράξεις του ή με τα λόγια του τον φόβο που έχει απέναντι στην κατάσταση αλλά και στη δική μου (ενδεχόμενη) αφοβιά.
Φοβάμαι όταν κάποιος μου λέει να μη φοβάμαι και έχει εξουσία να αποφασίζει και να πράττει πράγματα που με τρομάζουν και μετά να μου λέει τι να κάνω όταν αυτό που απορρέει από την εξουσία του με κάνει να φοβάμαι περισσότερο απ’ όσο θα φοβόμουν αν δεν είχε την εξουσία να πράττει φοβερά και μετά να μου λέει να μη φοβάμαι.
Αλλά εξίσου φοβάμαι κι όταν κάποιος μου λέει να φοβάμαι.
Φοβάμαι όταν κάποιος μου λέει και μου δείχνει με ασάφεια τι να φοβηθώ από ένα μέλλον του οποίου ο ίδιος έχει υπονομεύσει τα θεμέλια.
Φοβάμαι εκείνον που μου λέει να φοβάμαι εκείνον που έφερε ο τρόμος για τα όσα φοβερά έχει ήδη πράξει εδώ και πολλά χρόνια εκείνος που μου λέει να συνεχίσω να φοβάμαι τους άλλους αλλά όχι αυτόν.
Φοβάμαι εκείνον που μου λέει ότι πρέπει να φοβάμαι αυτούς που μου λένε να μη φοβάμαι.
Ειδικά όταν αυτός δεν είναι ένας εχέφρων και έμπειρος ψυχίατρος που θα μου εξηγήσει παράλληλα ότι ο φόβος είναι μια φυσιολογική προστατευτική ασπίδα για όλα τα έλλογα όντα και να μη στενοχωριέμαι όταν φοβάμαι επειδή ακόμα και οι πιο γενναίοι (αλλά όχι ολιγοφρενείς) άνθρωποι φοβούνται.
Και να αποδέχομαι τον λελογισμένο φόβο σαν σύμμαχο στις σκέψεις και στις πράξεις μου.
Φοβάμαι επομένως κι αυτούς που λένε ότι δεν φοβούνται τίποτα και διατρανώνουν την αφοβιά τους, και την περιφέρουν απλωμένη πάνω τους σαν σημαία, σαν λοφίο ή σαν δόρυ εναντίον μου.
Και φοβάμαι…
Φοβάμαι ότι την Κυριακή 5 Ιουλίου 2015 θα πάω να ψηφίσω μαζί με (περίπου) 9 εκατομμύρια άλλους που άλλοι είναι φοβισμένοι, άλλοι μπερδεμένοι και πολλοί είναι τόσο θυμωμένοι που νομίζουν ότι δεν έχουν κανένα λόγο να είναι ούτε φοβισμένοι ούτε μπερδεμένοι.
Φοβάμαι ότι την Κυριακή θα πάω να ψηφίσω για να πω Ναι ή Όχι σε κάτι που αυτοί που με καλούν να πω Όχι το δέχονται κατά 90% και εκείνοι που με καλούν να πω Ναι, απορρίπτουν εκείνους που με καλούν να πω Όχι σε κάτι που όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να υπάρξει.
Μια συμφωνία δηλαδή.
Και εκεί μπερδεύομαι τελείως. Και φοβάμαι ξανά.
Φοβάμαι τη σιγουριά με την οποία λέγονται κάποια πράγματα.
Φοβάμαι την απουσία αμφιβολίας για κάτι που είναι από την ιστορία αποδεδειγμένο ότι είναι πάντα αμφίβολο κιαπρόβλεπτο: η πορεία της ιστορίας.
Φοβάμαι τη σιγουριά των φανατικών.
Φοβάμαι των φανατισμό.
Φοβάμαι τις βεβαιότητες που διχάζουν έναν αποδεδειγμένα αβέβαιο κόσμο.
Φοβάμαι την άρνηση της επιστημονικής γνώσης περί της απροσδιοριστίας της συμπεριφοράς ενός εξαιρετικά
πολύπλοκου και ανοιχτού συστήματος όπως είναι η Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη και μέσα στον Κόσμο.
Φοβάμαι τελικά τη σιγουριά και την ανευθυνότητα του “αστρολόγου”.
Εκείνου δηλαδή που κάνει μια πρόβλεψη σχετική με το τι θα γίνει αν συμβεί το Α ή το Β.
Αν τύχει όμως να μην του βγει καμιά πρόβλεψη, δεν πρόκειται να δώσει λογαριασμό σε κανέναν και δεν πρόκειται ο ίδιος να υποστεί τις συνέπειες ενός λάθους στις εκτιμήσεις του.
Κάπου θα βρει να ρίξει το φταίξιμο.
Στον ανάδρομο Ερμή, στην κακία των άλλων ή στον τάδε οίκο (αστρολογικό ή οικονομικό) που έδρασε απρόβλεπτα.
Ακόμα κι αν αυτό το λάθος σημαδέψει την πατρίδα μου για πολλά χρόνια .
Εννοείται πως ό,τι γράφω, ισχύει για όλες τις πλευρές.
Και επειδή το Ναι δεν σημαίνει πάντα κατάφαση σε όλα (ακόμα και στον αυταρχισμό), και το Όχι δεν σημαίνει Όχι σε όλα (ακόμα και στον αυταρχισμό) τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα.
Και μετά από την τόση σιγουριά και σαφήνεια που πλημμυρίζει τη ζωή μου και την πολιτικο-οικονομικο-πολιτισμικο- ψυχολογικο-κοινωνική ζωή της Ελλάδας, εύχομαι σε όλες και σε όλους καλό υπόλοιπο.
Εβδομάδας, μηνός, έτους, ζωής…
02 Ιουλίου 2015