* Ο Ηρακλής Χοροζίδης είναι Σύμβουλος Επιχειρήσεων και συγγραφέας
Προίκα είναι το όποιο περιουσιακό στοιχείο των γονέων δίνεται στα παιδιά τους, όταν αυτά δημιουργήσουν τη δική τους οικογένεια.
Μπορεί πια να μη τη λέμε έτσι, αλλά δεν παύουμε ως Έλληνες γονείς, να δίνουμε αυτό που μπορούμε όταν το παιδί μας παντρεύεται ή ανεξαρτητοποιείται επαγγελματικά. Υπάρχουν όμως και άλλων ειδών προίκες που παίρνει κανείς. Οι αρχές που παίρνουμε από την οικογένεια, οι γνώσεις από το σχολείο, ακόμη και ο πολιτισμός μας είναι μια μορφή προίκας των προγόνων σε εμάς. Σε αυτή θέλω να αναφερθώ. Αυτή που μας άφησαν ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Θουκυδίδης, μέχρι τον Καβάφη, τον Ρίτσο και τον Ελύτη.
Τέτοια πολιτιστική προίκα δεν πήρε κανένας άλλος λαός στον πλανήτη. Μας δόθηκε θα μπορούσα να πω σε υπερποσότητες. Και τι καταφέραμε εμείς; Μια τρύπα στο νερό. Ολόκληρος ο ανεπτυγμένος κόσμος, μας κατατάσσει στην 86η θέση, ακριβώς κάτω από τη Ναμίμπια. Εμείς λοιπόν την προίκα που πήραμε την ξεκοκαλίσαμε, αντί να επενδύσουμε σε αυτή και να αφήσουμε με τη σειρά μας κάτι στις επόμενες γενιές.
Αν διαφωνείτε μαζί μου, πείτε μου κάτι που σήμερα σας κάνει να νοιώθετε υπερήφανοι. Και μη μου πείτε για την αρχαία Ελλάδα, ούτε για την Ελληνική επανάσταση, ούτε για το έπος του 1940, γιατί αυτή είναι η προίκα που φάγαμε. Μιλήστε μου για το σήμερα. Βρείτε μου μια χώρα του πολιτισμένου κόσμου που να ήταν οκτώ χρόνια σε οικονομική κρίση και μετά από τόσα πακέτα στήριξης, βρίσκεται σε χειρότερη θέση σε σχέση με τότε που άρχισε η κρίση. Φανταστείτε να μην είχαμε και τους ξένους να επιβλέπουν το τι κάνουμε, θα είχε κλείσει το μαγαζί.
Με τη χώρα ουσιαστικά σε πτώχευση, όλοι μα όλοι, δείχνουμε κάποιον που κατά τη γνώμη μας φταίει γι αυτή την κατάσταση. Τα κόμματα κατηγορούν το ένα το άλλο, εμείς κατηγορούμε τα κόμματα, τις τράπεζες, το ΔΝΤ, την Τρόικα, τους πάντες και τα πάντα, εκτός από τους εαυτούς μας.
Αν μπορούσα να κάνω ένα σκίτσο, θα ζωγράφιζα ανθρώπους να πέφτουν από ένα γκρεμό και στον αέρα να φωνάζουν ακόμη ο ένας στον άλλο «εσύ φταις», «όχι εσύ φταις». Μια από τις προίκες που άφησαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας, είναι η ικανότητα εκτίμησης της σοβαρότητας μιας κατάστασης, που έκανε τις τότε πόλεις κράτη να ενώνονται (έστω και προσωρινά), μέχρι που να περάσει ο εξωτερικός κίνδυνος. Πάει και αυτή η καλή συνήθεια (προίκα).
Μου έχουν πει ότι οι Εβραίοι, πολύ σοφά, όταν ένα άτομο ενηλικιωθεί, όλη η κοινότητα μαζί συμβάλλει(προίκα), για να έχει αυτό ένα δυνατό ξεκίνημα. Αν στην πορεία αποτύχει, του δίνουν μια δεύτερη ευκαιρία. Αν πάλι δεν την εκμεταλλευτεί, τότε δεν ασχολούνται πλέον μαζί του. Εμείς σε ποια ακριβώς ευκαιρία βρισκόμαστε και ποιοι θα μας προικοδοτήσουν πάλι;
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author