Τζίνα Δαβιλά
Κοντά σας ξανά από τον Μάϊο.
Pane di capo – Πηγές Καλλιθέας
Οι υπερβολές δεν είναι αποτέλεσμα της ψυχραιμίας.
Κι εγώ θαυμάζω την ψυχραιμία στους ανθρώπους. Τη θεωρώ αρετή.
Αν κάποιοι άνθρωποι είναι υπερβολικοί με την προστασία των ζώων δεν είναι πάντα αποτέλεσμα των ανύπαρκτων διαπροσωπικών σχέσεων ή των υπαρκτών προβληματικών σχέσεων. Είναι το τρίτο πόδι της ισορροπίας τους για να μην πλακωθούν στα ψυχοφάρμακα, τα αντικαταθλιπτικά και τα ηρεμιστικά.
Και αν απορείς γιατί ακόμα οι πολίτες κάθονται στους καναπέδες και ανέχονται προσβλητικές και εντελώς ανόητες πολιτικές αποφάσεις, είναι γιατί κάποιοι είναι ήδη βολεμένοι από την παρούσα κατάσταση (και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βολέψει πολλούς ώστε αν γίνουν τώρα εκλογές, θα τον ξαναψηφίσουν).
Είναι άπρακτοι γιατί κάποιοι συνειδητοποιούν ότι τίποτα δεν θα αλλάξει, συνεπώς δίνουν χώρο και χρόνο σε πιο απλά γεγονότα με περισσότερο ασφαλή αποτελέσματα: στη δημιουργία σχέσεων λόγου χάρη, στη συντροφικότητα, στον εθελοντισμό (πραγματικό εθελοντισμό), στην κηπουρική, την φροντίδα της καθημερινότητας, στα λεπτά της ζωής που φεύγουν ανεπιστρεπτί.
Δεν έχω βγει στους δρόμους διότι, δυστυχώς για μένα, είμαι πεπεισμένη ότι οι μάχες δίνονται εντός κοινοβουλίου και από θέσεις ισχύος και εξουσίας πάντα. Μόνο οι γεννημένοι ηγέτες και οραματιστές μπορούν να υλοποιήσουν αυτά που πιστεύουν. Οι λοιποί ακολουθούν δεδομένης της νοημοσύνης και της ηθικής εντιμότητας και ανωτερότητας που διαθέτουν. Αλλά δεν θα καταπιώ αυτό: «Τελευταία, στους διαδρόμους του υπουργείου ψιθυρίζεται ότι, την περίοδο που διανύουμε, «μαγειρεύεται» το τελειωτικό χτύπημα, που θα απαγορεύσει σε σωματεία ή ιδιώτες να σώζουν ζώα. Θα καταστήσουν παράνομη κάθε περισυλλογή από όλους, πλην των δήμων. Αν βρείτε ένα ζώο χαμένο ή χτυπημένο ή άρρωστο θα απαγορεύεται με ποινή φυλάκισης να το σώσετε, είτε είστε ιδιώτης είτε εθελοντής».
Υπήρξα από τα τυχερά παιδιά που μεγάλωσα σ’ένα προστατευμένο περιβάλλον, με μάνα και πατέρα παρόντες και σε καλή σχέση. Ένοιωσα ασφαλής. Μου έγινε στάση ζωής να δίνω και να προστατεύω με την σειρά μου ό,τι και όποιον έχει την ανάγκη μου. Από τα παιδιά και τους σκύλους μου μέχρι τους φίλους μου, τον σκαντζόχοιρο και το κουνάβι που κατοικούν στην αυλή του σπιτιού μου. Αν κάποιος τους απειλήσει θα βγάλω τα δόντια του λιονταριού με το δηλητήριο του σκορπιού. Στο άψε σβήσε.
Έχω την ευθύνη τους.
Και για μένα η ευθύνη είναι ο ορισμός της ζωής. Πλάι στην αγάπη, τη συντροφικότητα, την καλοσύνη, την αξιοπρέπεια.
Αυτά για τους δικούς μου, που γνωριζόμαστε.
Αλλά και για κείνους που δεν γνωριζόμαστε. Κυρίως, αν πρόκειται για ανήλικα και απροστάτευτα παιδιά, για κουρασμένους γέροντες και για σκύλους και γάτες που κυκλοφορούν αδέσποτοι και ανυπεράσπιστοι στο δρόμο.
Ποιος νόμος θα μου επιβάλλει να μην τους βοηθήσω;
Ποια πολιτισμένη νομοθεσία θα μου απαγορεύσει αυτό που η ίδια αρνείται ή αδυνατεί να δώσει;
Μακριά από αυτούς που έχουν την ανάγκη μου. Ανθρώπους, σκύλους, γάτες, ασβούς και σκαντζόχοιρους που κοιτούν φοβισμένα γιατί δεν μπορούν να προσδιορίσουν το μέγεθος της ανθρώπινης βαρβαρότητας.
Τι είμαστε οι άνθρωποι; Κουμπάκια πολλά ή λίγα που αν τα πατήσεις έχεις και συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Τα δικά μου στα είπα… ό,τι με χρειάζεται και χρειάζομαι κι εγώ για την δική μου ισορροπία. Σ’ένα κόσμο σχεδόν ανισόρροπο, όπου η φράση που τον χαρακτηρίζει αρχίζει και τελειώνει στο «όλα έχουν μια τιμή».
Λάθος. Υπάρχουν και οι ατιμολόγητοι. Ή οι απροσδιορίστως υψηλότιμοι. Που στα μηδενικά δεν βλέπουν μόνο καταθέσεις, αλλά κύκλους που κλείνουν οι αγκαλιές.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr