Γεννήθηκε σαν σήμερα 25 του Φλεβάρη το 1873.Υπήρξε ο δημοφιλέστερος τενόρος στην ιστορία του λυρικού θεάτρου στις δυο πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Τον είπαν “θρύλο”, τον είπαν “γίγαντα”!
Από τα φετίχ του τα φιλέτα αντζούγιας, που τα κρεμούσε στο λαιμό του σαν φυλαχτό για να προστατεύει τη φωνή του, καθότι αθεράπευτα προληπτικός!
Αυτοδημιούργητος, χωρίς διασυνδέσεις και “μεγάλες” γνωριμίες, στηριζόμενος μόνο στο ταλέντο του κατάφερε από φτωχόπαιδο στη Νάπολη, που για να επιβιώσει έκανε τον “τραγουδιστή του δρόμου”, να γίνει ο διασημότερος οξύφωνος της εποχής του!
Αυτός, που αγόρασε καινούργια παπούτσια στα δεκαοχτώ του με το χρηματικό έπαθλο από διαγωνισμό τραγουδιού, κατάφερε να αποκτήσει απαράμιλλη δόξα και χρήματα, τόσα, που ανέθεσε στο Tiffany να φτιάξει ένα ολόχρυσο μετάλλιο 24 καρατίων με το προφίλ του στη μια πλευρά και στην άλλη τη μούσα Ευτέρπη με την άρπα της, προστάτιδα της Μουσικής!
Κάποιος, μπορεί να σκεφτεί ασύδωτη πράξη…Ίσως…’Ομως το ίδιο μετάλλιο το έκανε δώρο στον ιμπρεσσάριό του για να του εκφράσει την τεράστια ευγνωμοσύνη του για τις υπέρογκα αμειβόμενες παραστάσεις στη Μετροπόλιταν Όπερα!
Καρριέρα, δόξα και φήμη! Αν και κάποτε διαταράχθηκε η αγάπη και η λατρεία, που του έδειχνε το κοινό, όταν κατηγορήθηκε πως τσίμπησε τα οπίσθια μια παντρεμένης κυρίας!
Ήπιος σαν χαρακτήρας, πράος, σχεδόν άνευρος, τόσο, που στο μεγάλο σεισμό του Σαν Φραντσίσκο το 1906 δείπνησε μετά το συμβάν ατάραχος, γλείφοντας το πιάτο του και αφήνοντας στο σερβιτόρο τρανό φιλοδώρημα!
Λάτρης του στυλ και της άψογης εμφάνισης, πάντα κόντρα ξυρισμένος με το μεσάτο κοστούμι του, το ασορτί μαντηλάκι στο πέτο, το περίτεχνο μπαστούνι του και το χαρακτηριστικό καβουράκι!
Με το ωραίο φύλλο τα πήγαινε περίφημα, αν και δεν ήταν εξαιρετικά εμφανίσιμος, ιδιαίτερα στις νυμφευμένες αιθέριες υπάρξεις!
Και πώς να γινόταν το αντίθετο, φίλοι μου; Μάλλον είχε τον τρόπο του…
Μην ξεχνάμε και το “τσίμπημα στα οπίσθια”, που είχε προηγηθεί κάποια χρόνια νωρίτερα!
Δέκα χρόνια σχέση και δυο γιοί με την κατά μια δεκαετία μεγαλύτερή του σοπράνο Anta Giachetti, που για χάρη του παράτησε τον βιομήχανο σύζυγό της!
Δεν παντρεύτηκαν ποτέ!
Αντίθετα στα σκαλιά της εκκλησίας ανέβηκε με μια 25χρονη, με την οποία απέκτησε μια κόρη και μαζί της έμεινε ως το τέλος της ζωής του.
Το χόμπυ, που είχε από μικρός να συλλέγει γραμματόσημα και κέρματα το συνέχισε και μεγάλος.
Επίσης του άρεσε να ζωγραφίζει και να φτιάχνει καρικατούρες των φίλων, των συναδέλφων του, ακόμα και δικές του.
Αγαπούσε το καλό φαγητό και τα βαριά τσιγάρα. Κάπνιζε εξήντα τσιγάρα την ημέρα!
Κάτι, που τα τελευταία χρόνια της ζωής του επιδείνωσε το ήδη επιβαρυμένο αναπνευστικό του.
Πέθανε το 1921 σε ηλικία 48 ετών από βρογχοπνευμονία.
Ο τραγουδοποιός Λούτσιο Ντάλα αφιερώνει τη σύνθεσή του , που έχει τίτλο το όνομά του στον αείμνηστο τενόρο-γίγαντα της ιταλικής όπερας, Καρούσο!
Το τραγούδι, με έντονο λυρισμό, εκφράζει πόνο και μελαγχολία για απραγματοποίητες επιθυμίες, ίσως για να ταυτιστεί και να αποδώσει τη σκληρή ζωή του μεγάλου τενόρου…
Στο ρεφραίν, το ρομαντικό “σ’αγαπώ”, αόριστο ως προς τον αποδέκτη, αφού δεν καθορίζεται αν ο μουσικός αναφέρεται στη γυναίκα ή την κόρη του.
Στο βίντεο βλέπουμε τρία μεγαθήρια επί σκηνής!
Δύο ορατοί και ένας αόρατος.
Αείμνηστος Παβαρότι, Λούτσιο Ντάλα και ο μύθος-ερέθισμα γι’αυτό το τραγούδι Ενρίκο Καρούσο.
Μόντενα 1992.”Caruso” / λούτσιο Ντάλλα-Λουτσιάνο Παβαρότι
Δείτε το βίντεο που ακολουθεί
(Ο Καρούζο, στο ρόλο του Δον Χοσέ στην Κάρμεν του Μπιζέ-Σκίτσο, που έκανε ο ίδιος)
