Ήμουν φοιτητής όταν έπεσε σε χέρια μου κάποιο βιβλίο για τους Λοκρούς και το διάβασα μόνο γιατί ήταν οι αρχαίοι πρόγονοί μου. Ως φοιτητής ήμουν φυσικά παντογνώστης και πολύπειρος και πίστευα ότι και ο πιο διεφθαρμένος πολιτικός νοιάζεται πρώτα για την πατρίδα και ύστερα (ασήμαντη και συγχωρητέα ανθρώπινη αδυναμία είναι) για την οικογένειά του. Όταν μεγάλωσα και χάλασε το μυαλό μου έγινα καχύποπτος και άρχισα να πιστεύω τα αντίθετα. Το βιβλίο ήταν για ένα παράξενο λαό τους Λοκρούς που οι μισοί κατοικούσαν στη σημερινή Λοκρίδα (πατρίδα επίσης της ερίτιμης κυρίας Βίκυς Τζοχατζοπουλου) και ονομάζονταν Οπούντιοι ή Επικνημήδιοι Λοκροί (Εώα Λοκρίς) και τους δυτικούς που κατά καιρούς έφταναν ως τη Ναύπακτο και ονομάζονταν Εσπέριοι Λοκροί.
Οι Λοκροί λοιπόν είχαν ένα παράξενο έθιμο που αν το άκουσαν οι σημερινοί πολιτικοί θα έφευγαν νύχτα για τη Λατινική Αμερική.
Κατ αρχήν πρέπει να πω ότι οι Λοκροί ήταν απόλυτα δημοκρατικός λαός μια και αντιπροσωπεύονταν στην Αμφικτιονία (το πρόπλασμα του ΟΗΕ) των δώδεκα λαών με δυο αντιπροσώπους.
Όταν λοιπόν ήταν να εκλέξουν νέα ηγεσία μάζευαν τους υποψήφιους ηγέτες, έβαζαν ένα-ένα με τη σειρά σε μια εξέδρα και του περνούσαν μια θηλιά στο λαιμό, θέλοντας να δείξουν ότι τα λόγια τους και οι υποσχέσεις τους καλύτερα να είναι μετρημένα και υλοποιήσιμα, αλλιώς…. Όταν τέλειωνε η θητεία τους σε ένα ή δύο χρόνια τούς ξανάφερναν στο ίδιο μέρος, τους ανέβαζαν σε ένα σκαμνάκι και στο λαιμό τους περνούσαν πάλι τη θηλιά, αυτή τη φορά κρεμασμένη από ένα δέντρο. Αυτοί έπρεπε να δικαιολογήσουν την παραμικρή από τις υποσχέσεις που είχαν δώσει καθώς και τη διαχείριση των οικονομικών. Αν οι πολίτες ήταν ικανοποιημένοι από το έργο τους τους χειροκροτούσαν, τους έβγαζαν τη θηλιά και τους κατέβαζαν από στο σκαμνί. Αν δεν ήταν όμως, έκαναν μια ψηφοφορία και τον καταδίκαζαν. Τότε κάποιος κλοτσούσε το σκαμνί κι αυτός κρέμονταν στον αέρα. Βάρβαρο έτσι? Σίγουρα. Αλλά αν ίσχυσε σήμερα δε θα είχε ξεπουληθεί η Ελλάδα, δε θα ακούγαμε το «χρήματα υπάρχουν» ή «μαζί τα φάγαμε» ή «ΕΟΚ ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» ή «Δε θα πάμε ποτέ στο ΔΝΤ» ή «δε θα υπογράψουμε κανένα μνημόνιο» ή «δε θα μειωθούν οι συντάξεις» ή «δε θα γίνουν κατασχέσεις στην πρώτη κατοικία». Η σημερινή Ελλάδα θα ήταν περήφανη όπως τότε, όχι κλοτσοσκούφι. Κι οι Λοκροί δεν άκουγαν τι έλεγαν τα τηλεοπτικά κανάλια, που δεν υπήρχαν τότε αλλά υπήρχαν οι χρυσοί δαρεικοί που είναι το ίδιο πράγμα, και πολέμησαν μαζί με τους 300 του Λεωνίδα.
Αλλά αν βγάλετε το συμπέρασμα ότι οι Λοκροί ήταν βάρβαροι κάνετε λάθος, εκτός με σημερινά κριτήρια που μπορείς να “αυτοκτονείς” τον άλλον ή να τον πεθαίνεις από την πείνα αλλά με ευρωπαϊκό ευγενικό τρόπο. Ήταν ο μόνος λαός που δεν είχε δούλους γιατί το θεωρούσαν ντροπή να μπορούν οι δούλοι να κάνουν μια δουλειά και να μην μπορούν αυτοί.
(Άσχετο πλην επίκαιρο για μας που είχαμε 1,5 εκατομμύρια δούλους το 1995, ήτοι πριν να ανακαλυφθεί το Αιγαίο: ένας παππούς στο χωριό μου έσκαβε τον κήπο του. Περνάει ένας νεαρός: Ρε παππού γιατί δε βάζεις κάναν Αλβανό; Γιατί παιδί μ αν δεν ιδρώσω δε θα ευχαριστηθώ τα λαχανικά μου.
Ογδοντάρης ο παππούς, αλλά σαν να είχε μόλις βγει από τον Ευρώτα και του σερβίριζαν το μέλανα ζωμό. Κλείνει η παρένθεση και μάλιστα κλειδώνει, μην τη διαβάσει κάνας νέος και του χαλάσουμε το κέφι τώρα που πάει να πιει το καπουτσίνο του με λεφτά της γιαγιάς)
Ήταν και περήφανοι οι Λοκροί όχι επειδή ήταν Έλληνες αλλά επειδή, κατά το Θουκυδίδη, ήταν οι πρώτοι που ονομάστηκαν Έλληνες και έδωσαν το όνομα και στους άλλους. Πέρα από τον φημισμένο ιστορικό, το λέει κι ο Όμηρος αποκαλώντας την ευρύτερη περιοχή Φθία Ελλάς, ενώ για όλους τους άλλους χρησιμοποιούσε τη λέξη Δαναοί.
Πώς τα θυμήθηκα αυτά; Διάβασα ότι στην Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας (που έχει κάμποση διαφθορά, μια και έχει μαζέψει τα κακά του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού μαζί), όλοι όσοι έχουν εξουσία περνούν συμβολικά κάθε χρόνο μια βραδιά στο κρατητήριο για να συνειδητοποιήσουν τι σημαίνει κατάχρηση εξουσίας.
Θα το πρότεινα αυτό και για τους δημοσίους υπαλλήλους, κυρίως εφοριακούς, πολεοδομίας, τελωνείων κλπ, αλλά είναι τόσο πανούργοι που θα βρουν λύση να ξεφύγουν.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr