Με το κεφάλι σκυμμένο από ντροπή και υποβασταζόμενος από δυό φίλους του ανέβηκε τα σκαλιά του Μονομελούς Πρωτοδικείου Καλαμάτας για να υπερασπιστεί εαυτόν για μιά ξαπλώστρα και δυο-τρεις βάσεις ομπρελών από ξενοδοχειακή μονάδα της περιοχής,έδειχνε ότι δεν χρειαζόταν καν η κατάθεση.
Με το βλέμμα άδειο,ούτε που κοιτούσε προς την πλευρά της έδρας.Με ένα τριμμένο σακάκι και σαγιονάρες στα πόδια χειμώνα καιρό αυτό το ανθρώπινο ράκος που στα 50 του έμοιαζε με εβδομηντάρη,ήταν οι καλύτεροι μάρτυρες για μιά ακόμα ”ξοφλημένη ψυχή” μπλεγμένος στα γρανάζια της μικροπαραβατικότητας.
Κάθισε με την βοήθεια των φίλων του σε μιά καρέκλα και όταν ήρθε η ώρα της εκδίκασης της υπόθεσης του, με τη βοήθεια ξανά ενός αστυνομικού-εμφανώς υπό την επήρεια ψυχοτρόπων ουσιών-ήταν αποφασισμένος να ξεμπερδεύει μιά για πάντα.
Την κατηγορία που του απεδίδετο δεν την αρνήθηκε. Ναι, αυτός είχε κλέψει την ξαπλώστρα και τις βάσεις των ομπρελών, όπως στη συνέχεια κατέθεσε ο μαγαζάτορας, υπερασπιζόμενος την περιουσία του.
Και δεν έφθανε αυτό. Την πρόταση του προέδρου του δικαστηρίου για να ασκήσει έφεση και να αφεθεί ελεύθερος (όπου στοργικά σχεδόν θα μπορούσα να πω τον συμβούλευε), ούτε καν την έκανε δεκτή. Ο πρόεδρος τον γνώριζε και από άλλες φορές που είχαν συναντηθεί στον ίδιο χώρο. Αυτός, ένας ξοφλημένος και παρακατιανός της ζωής από την μιά μεριά όπου μπαινόβγαινε στα δικαστήρια και τις φυλακές μη όντας ικανός πλέον να διαπράξει κι άλλο σοβαρό παράπτωμα, και ο πρόεδρος από την άλλη για να διαφυλάσσει την ”έννομη τάξη”.
Χωρίς δισταγμό αλλά με πολύ κόπο είπε ”όχι” στο δικαίωμα της έφεσης που του παρείχε ο νόμος. Ξεκάθαρο δεν ήταν εάν αυτή του η άρνηση ήταν αποτέλεσμα της χρήσης ουσιών ή ξεκαθαρισμένη επιλογή ενός ανθρώπου που παρακαλεί-θα έλεγα-τον εγκλεισμό του σε μιά φυλακή γιατί δεν έχει κάτι καλύτερο να επιλέξει.
Τουλάχιστον, το βέβαιο ήταν ένα: όσο και να παρέμενε κλεισμένος πίσω από τα σίδερα, ενδεχομένως και να απολάμβανε τη ζεστασιά στο κρατητήριο και θα είχε εξασφαλίσει κι ένα πιάτο φαγητό, γιατί αργά ή γρήγορα πάλι θα υπέπεπτε στο επόμενο παράπτωμα, είτε στην κλοπή μιας ξαπλώστρας, μιας μουχλιασμένης κονσέρβας, ενός καρβελιού ψωμιού για να εξασφαλίσει την επόμενη δόση του.
Μιά ακόμα ξοδεμένη ζωή,ένα στην κυριολεξία χαμένο στοίχημα μιας κοινωνίας που αλλάζει με καταιγιστικούς ρυθμούς όπως επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση χωρίς να την ενδιαφέρουν οι ”παράπλευρες απώλειες” ενός καλά εκπαιδευμένου συστήματος που στην πραγματικότητα δεν είναι για όλους και μιας ισοπεδωμένης αγοράς εργασίας που δεν έχει θέση για τους περισσότερους,πολλώ δε μάλλον για τις ”ξεγραμμένες υποθέσεις”.
Αυτά εδώ τα ανθρώπινα ράκη, τα κουρέλια της ζωής, που άλλοτε δείχνουν ως απειλή και άλλοτε λειτουργούν σαν παράδειγμα ότι τα μέλη της πάλαι ποτέ κραταιάς μεσαίας τάξης, της ραχοκοκαλιάς της οικονομίας και εν σμικρύνσει της περιοχής της Καλαμάτας, μπορώ να πω ότι…διατηρούν ακόμα (έως πότε άραγε;), ένα κάποιο σχετικό ικανοποιητικό επίπεδο διαβίωσης.
Δεν είναι όμως λίγοι οι νοικοκυραίοι όπου τα τελευταία χρόνια ψάχνουν στους κάδους των απορριμάτων μαζί με τα ανθρώπινα κουρέλια, τους κατατρεγμένους.
Πλήρης ισοπέδωση των κοινωνικών τάξεων.
Και, θεός φυλάξοι!
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr