Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ
Αλήθεια, τι είναι αυτό που μας κάνει να ακουγόμαστε από χιλιόμετρα, να ξεχωρίζουμε ανάμεσα σε άλλες εθνικότητες και να «κουβαλάμε» αυτή την ανεξίτηλη σφραγίδα του Ελληνάρα; Πώς γίνεται να εκνευρίζουμε τόσους με το σκέρτσο μας και τις «πονηριές» μας;
Παρακολουθώντας μια αρκετά βαρετή πολιτική εκπομπή στην αυστριακή ιδιωτική τηλεόραση εν όψει εκλογών τον Οκτώβριο, παρατηρούσα τους πολιτικούς αντιπάλους να μιλούν, να κάνουν αληθινό διάλογο και να διαφωνούν πολιτισμένα. Τόσο πολιτισμένα, που ένιωσα το ελληνικό μου ταμπεραμέντο να αρχίζει να «ανεβάζει» θερμοκρασία, να αναζητά την έκρηξη και τον τσακωμό… ήταν πραγματικά εκπληκτικό να ακούς δυο πολιτικές προσωπικότητες να μάχονται με το «γάντι», τόσο διπλωματικά και τόσο χαϊδευτικά που δεν ήξερα αν είναι αλήθεια ή ψέματα. Το ζωντανό κοινό χειροκροτούσε σε κάθε «σπόντα» λες και παρακολουθούσαν έναν καλοστημένο αγώνα τένις στο θρυλικό Γουίμπλεντον. Με απόλυτη απάθεια, μηδέν πάθος και αλλαγή έκφρασης προσώπου, μια πολιτική αναμέτρηση από λεξοτανίλ.
Ναι, ομολογώ πως άρχισα να «τρελαίνομαι» και το μυαλό μου αυτόματα έκανε συγκρίσεις. Που είναι τα αμέτρητα τηλεοπτικά παράθυρα, που είναι τα φραστικά ξεσπάσματα και τα «ζωντανά» χαστούκια; Πωπω… πόση «ξεφτίλα» Θεέ μου, σκέφτηκα, να φτάνω στο σημείο να συγκρίνω τα ασύγκριτα και να θεωρώ τις δικές μας, ελληνικότατες πολιτικές αναμετρήσεις πιο «δημοκρατικές» από όλες όσες έχω παρακολουθήσει στην Αυστριακή τηλεόραση τα τελευταία 21 χρόνια.
Τι να είναι πιο σωστό άραγε; Το τηλεοπτικό «ξεκατίνιασμα» και οι έντονες πολιτικές συζητήσεις ή οι πολιτισμένες, άτονες, αδιάφορες αντιπαραθέσεις; Πρέπει τελικά οι πολιτικοί να παθιάζονται σε σημείο που να πείθουν τους υποψήφιους ψηφοφόρους πως είναι και δικό τους, προσωπικό πρόβλημα ή μήπως πρέπει να τα κάνουν όλα από απόσταση, με ένα ψεύτικο, παγωμένο χαμόγελο στα χείλη, βγάζοντας φωτογραφίες αγκαλιά με παιδάκια για να πείσουν τον κόσμο πως δεν είναι «τέρατα»;
Θεωρώ πως η αλήθεια, όπως και το ψέμα άλλωστε, βρίσκονται κάπου στην μέση. Δεν πιστεύω πως πρέπει να φτάνουμε τα πράγματα στα άκρα. Σε μια εποχή όπου το επάγγελμα του πολιτικού περνάει κρίση, που δεν έχει πια τον σεβασμό που είχε και που ο κόσμος είναι ένα σκαλί πριν την απόλυτη κατρακύλα, η ανθρωπιά και η προσωπική προσέγγιση έχουν μεγαλύτερη αξία από ποτέ. Η πολιτική είναι μια έννοια τόσο παρεξηγημένη, όσο και η δημοκρατία. Ναι, αν ανοίξω τώρα αυτό το πονεμένο, ιδιαιτέρως για την μικρή μου πατρίδα, κεφάλαιο, δεν θα τελειώσουμε ποτέ…
Ένα ξέρω στα σίγουρα… «γουστάρω» το Ελληνικό μου ταμπεραμέντο. Μου αρέσει πολύ η ψυχή και το πάθος που μας κάνει να ξεχωρίζουμε όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε. Μου αρέσει η ζωή που κρύβουν τα λόγια, η γλώσσα μας που είναι τόσο ξεχωριστή και έχει τέτοιο πλούτο. Με εξιτάρει κάθε φορά που μαζευόμαστε Έλληνες στην Βιέννη και μιλάμε τόσο έντονα και δυνατά, με τόσο πάθος, που τα γύρω τραπέζια ή αρχίζουν να αδειάζουν ή δυσανασχετούν ή τελικά γελούν και μας ρωτούν από που είμαστε…μα, από την Ελλάδα εννοείται! Από την χώρα του ξεχωριστού φωτός, της ζωντάνιας και της φιλοξενίας, από αυτήν που ξεκίνησαν όλα, σχεδόν… το θέμα είναι όμως άλλο… μας αρέσει πραγματικά αυτό που έχουμε γίνει σήμερα; Μας αρέσει που όλοι οι «έξω» χρησιμοποιούν ένα σωρό ελληνικές λέξεις για να κάνουν εντύπωση και εμείς διανύουμε έναν επικοινωνιακό μεσαίωνα άνευ προηγουμένου; Τα συμπεράσματα δικά σας…
«Μας ενδιαφέρει λιγότερο το τί είμαστε από το τί πιστεύουν οι άλλοι για μάς.» (Παναγιώτης Κονδύλης, Έλληνας φιλόσοφος που σπούδασε, δίδαξε και έζησε στην Γερμανία, 1943-1998).
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr