‘Εχω μπερδευτεί εγώ τώρα. ‘Ισως είναι που είμαι και λίγο χαζή. Ξανθιά πάντως δεν είμαι πια…Έγκατέλειψα το «προνόμιο» τώρα που «ξάνοιξε» το γένος…’Οταν ματασκουρήνει θα το ξανασκεφτώ.
Λέω λοιπόν (από μέσα μου πάντα, γιατί απ΄έξω μου κάνω την αδιάφορη και καλά..Α! και σεις εδώ; Η οικογένεια καλά; Πάντα καλά!)
Λέω (ξαναλέω δηλαδή ) πως ο κόσμος γέμισε καφετέριες για να πίνουμε καφέ. Με παρακολουθείτε;
Και ερωτώ.
«Πότε πίνουμε καφέ;»
Και απαντώ (εγώ απαντώ γιατί βαριέμαι να περιμένω να σκεφτείτε)
«Όταν έχουμε ελεύθερο χρόνο από την δουλειά μας»
Και ξαναερωτώ
« Και πότε έχουμε ελεύθερο χρόνο;»
Και ξαναματαπαντώ . (Δεν φταίω εγώ που αργείτε να κάνετε επαφή! Πιείτε έναν καφέ να ξυπνήσετε!)
« Όταν δεν έχουμε δουλειά!»
Άρα (συμπεραίνω εγώ τώρα και συνάμα προβληματίζομαι !)
« Άρα,για να πιούμε καφέ πρέπει να έχουμε δουλειά ή να μην έχουμε δουλειά;»
Ναί, όχι, για πείτε μου κι εσείς τώρα που ήπιατε καφέ και ξυπνήσατε!
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author