Νομίζω, πως ο καθένας μας θα ήθελε να γνωρίζει από πότε το ελάφι εμφανίζεται στο νησί της Ρόδου. Έτσι λοιπόν, αν λάβουμε υπόψη μας τις διάφορες δοξασίες με τα συρμούμενα της γης, τα οποία απειλούσαν τις ζωές των ανθρώπων ακόμα και μέσα στα ίδια τους τα σπίτια και πως ένα από τα πολλά ονόματα που πήρε η Ρόδος ήταν εκείνο της οφιούσας, δηλαδή της φιδούσας και πως μια γραπτή μαρτυρία για τον τρόπο αντιμετώπισης αυτής της απειλής είναι ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος (23 μ.Χ.-79 μ.Χ.). τότε αναφερόμαστε στη Ρωμαϊκή Περίοδο για τη Ρόδο. Ο Γάιος Πλίνιος Σεκούνδος, γνωστότερος ως Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, είναι εκείνος λοιπόν που μας πληροφορεί (Naturalis Historia, VIII, 118-119), πως το ελάφι είναι ο εχθρός των φιδιών: αναζητούν τις τρύπες όπου κρύβονται και φυσούν μέσα σ’ αυτές με τα ρουθούνια τους, υποχρεώνοντας τα φίδια να βγουν έξω, ακόμα κι αν αυτό γίνεται παρά τη θέλησή τους. Σε ένα άλλο ση-μείο μάλιστα ο Πλίνιος (ΧΙ, 279), υποστηρίζει πως η ανάσα του ελαφιού από μόνη της καίει τα φίδια.
Οι γεωργοί μας απόδιωχναν τα φίδια με το κάψιμο του ελα-φοκέρατου, αλλά ακόμα-ακόμα και με βραδινές προσευχές έτσι ώστε να έχει ρόλο και η χριστιανική θρησκεία στην προστασία της οικογένειας όταν βρισκόταν στην εστία της για ξεκούραση από τον σκληρό κάματο της ημέρας.
Πέρα από τον μύθο όμως, η αλήθεια πρέπει να κρύβεται μάλλον στο γεγονός ότι στη Ρόδο δεν είχαμε ποτέ μεγάλα αρπακτικά ή αλλιώς μεγάλα σαρκοβόρα, εκτός από μικρές αλεπούδες, ατσίδια κ.λπ. Μοιραία λοιπόν, ο υπέρτερος ζωικός πληθυσμός να ανήκει στα φυτοφάγα. Και ένα από τα πιο μεγαλόσωμα είναι και το ελάφι πλατόνι dama-dama, που κατά τα τελευταία χρόνια και με υπερπροσπάθειες κάποιων ανθρώπων που πίστεψαν στη διαχρονική παρουσία του στο νησί -άλλωστε αποτελεί το έμβλημα της Ρόδου ακόμα και στην είσοδο μαρίνας του Μανδρακιού- άρχισε να πολλαπλασιάζεται στα δάση του νησιού και να κάνει τους φιλόζωους κυρίως να πανηγυρίζουν.
Σύμφωνα με τους Geist V. και Lister A.M. το πλατόνι μπορεί και να είναι ο απόγονος της ταξονομικής φυλής Megaloserini κατά την Πλειστόκαινη Περίοδο στο μεγαλύτερο μέρος της Παλαιοαρκτικής περιοχής. Κατά την Κατερίνα Τρανταλίδου, το πλατόνι εισήχθη κατά τα προϊστορικά χρόνια όχι μόνον για να ομορφύνει ακόμα περισσότερο τη φύση της Ρόδου, να αποτελέσει –γιατί όχι-ένα ξεχωριστό έδεσμα, να αξιοποιηθεί στη βιοτεχνική παραγωγή (κέρατα, οστά, δέρμα κ.λπ.), στην παραγωγή φαρμάκων, αλλά και για να μεγαλύνει έργα εφήβων και ανδρών. Ο έφηβος ολοκλήρωνε την παιδεία του μόνον με τη συμμετοχή του στο κυνήγι, αφού κατ’ αυτό τον τρόπο πίστευαν ότι τους κοινωνικοποιούσε και τους περιέβαλλε με ηρωική υπόσταση!
Όμως, πέρα από όλα τούτα τα επιστημονικά και αναγκαία θα έλεγα, όπως και σε πολλά άλλα θέματα, άρχισε πάλι να παίζεται το αγαπημένο επιτραπέζιο παιγνίδι «Οι καλοί και οι κακοί»! Είναι κι αυτό μια από τις κατάρες της φυλής μας. Και θα πρέπει να το δεχθούμε εκ προοιμίου και να το ξεριζώσουμε. Μιλώ χωρίς καμιά περιστροφή και αλλά και καλοπροαίρετα. Κανένας στο νησί δεν θέλει το κακό του ελαφιού. Να σταματήσει παρακαλώ εδώ αυτός ο παραγόμενος θόρυβος από κάποιους που έτρεξαν για την υπεράσπισή του (ασφαλώς και η αγάπη τους είναι άδολη), αλλά και την καταδίκη όλων των υπολοίπων όσων τόλμησαν να πουν δυο κουβέντες παραπάνω για τους άμοιρους αγρότες που υφίστανται όντως τεράστιες ζημιές. Και ασφαλώς όχι μόνον από τον πληθυσμό των ελαφιών, αλλά την ανεξέλεγκτη υπερβόσκηση των αμνοεριφίων από λίγους και κακούς μαντράτορες. Γιατί όλοι δεν είναι κακοί. Λίγοι είναι αυτοί που κάνουν τις πολλές και μεγάλες ζημιές και αυτοί είναι που πρέπει να τιμωρηθούν.
Μα είναι δυνατόν να πιστέψω προσωπικά ότι υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου που θέλει να θανατώσει έστω και ένα ελάφι; Όχι βέβαια. Και τότε τι θα γίνει με τις ζημιές, είναι ασφαλώς το ρητορικό ερώτημα.
Υπάρχουν νόμοι, υπάρχουν αρμόδια όργανα που θα πρέπει να αρχίσουν να εφαρμόζουν την ισχύουσα νομοθεσία. Και ασφαλώς θα πρέπει να δουν οι αρμόδιοι προς την κατεύθυνση των αποζημιώσεων. Προσέξετε μόνον, γιατί η γούνα μας είναι καμένη από τις παράνομες επιδοτήσεις και εκεί στην Εσπερία οι κουτόφραγκοι πια το γνωρίζουν πάρα πολύ καλά το θέμα.
Επομένως να σταματήσει το επιτραπέζιο παιχνίδι «Οι καλοί και οι κακοί», τα ελάφια δεν κινδυνεύουν από κανένα, παρά μόνον από κάποιους ελάχιστους αμετανόητους λαθροθήρες, στους οποίους ο πέλεκυς της τιμωρίας πρέπει να πίπτει βαρύγδουπα προς παραδειγματισμό, αλλά τόσο η Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου όσο και ο Δήμος Ρόδου αγαπούν και προστατεύουν τα ελάφια και επομένως τα θέματα που απομένουν είναι:
α.-η θεσμοθέτηση με αυστηρούς όρους αποζημιώσεων καλλιεργειών από τα ελάφια,
β.-οι βαριές ποινές προς τους λαθροθήρες των ελαφιών,
γ.-οι επίσης βαριές ποινές προς τους «επαγγελματίες» της ανεξέλεγκτης και παντελώς ελεύθερης βόσκησης αμνοεριφίων με την ταυτόχρονη κατάσχεσή τους και
δ.-ο σεβασμός, η αγάπη και η ευθύνη απέναντι σε ένα τόσο αγαπημένο και πανέμορφο ζώο, το ελάφι, το έμβλημα της Ρόδου, το πλατόνι dama-dama.
Είναι τόσο απλό. Αλλά εμείς αρεσκόμαστε να κρατούμε πάντα ένα μεγεθυντικό φακό και να φωνασκούμε λαϊκίζοντες!
Πρακτικοί άνθρωποι πότε θα γίνουμε, μου λέτε;
Ρόδος, 3.6.2016
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr
[Οι συνεργάτες της Πόρτας τοποθετούνται αυτό τον μήνα πάνω σε δυο ζητήματα:
α) Ελάφι της Ρόδου: κέρδος με σεβασμό, αγάπη, ευθύνη.
β) Σχέση: Γάμος ή Σύμφωνο Συμβίωσης;]