Καιρό είχαμε να ζωντανέψουμε, βρε παιδιά. Έτσι, να βράσουν δηλαδή τα αίματα, να θυμηθούμε μεγαλεία περασμένα, ν’ ακούσουμε λόγια ωραία “μεστά νοημάτων”, που λέγαν οι παλιότεροι, να αισθανθούμε πατριωτική ανατριχίλα. Και να, εκεί που σκυλοβαριώμαστε κι εκεί που μας είχε πιάσει νύστα έρχονται οι εκλογές να μας ξυπνήσουν. Ευτυχώς!
Τα υπόγεια και τα παρασκήνια βράζουν και αντηχούν υπόκωφα. Σωτήρες παρελθόντες και μέλλοντες διαγκωνίζονται για το ποιός θα μας σώσει πρώτος- “Σε παρακαλώ, επίτρεψέ μου να σε σώσω!”- και υπόσχονται λύση των όποιων στραβών και ανάποδων μας ταλανίζουν, τους έρημους. Τι ωραία λόγια, βρε παιδιά: “Ένας Δήμος του πολίτη, από τον Πολίτη, για τον Πολίτη” -σας θυμίζει μήπως τον Α. Λίνκολν; “Με σεβασμό στον άνθρωπο”, “Ο πολίτης πάνω απ’ όλα”. Μού ‘ρχονται δάκρυα απο την συγκίνηση… με θυμήθηκαν επι τέλους!
Και καλά οι πρωτοεμφανιζόμενοι σωτήρες – οι μέλλοντες. Μα πως σας φαίνονται οι παρελθόντες; Αυτοί οι επαγγελματίες της πολιτικής που βαρεθήκαμε να βλέπουμε την φάτσα τους και που μια ζωή τώρα προσπαθούν να μας σώσουν είτε το θέλουμε είτε όχι, σπρώχνωντάς μας όλο και πιο βαθεία στα να μην πω τι. “Μπα,” λένε, “την φορά αυτή θα σας σώσουμε, λόγω τιμής”. Έτσι λένε. Και δεν έχουν λίγη “τσίπππα” (τρια “π” στα Ροδίτικα). Θα τους το επιτρέψουμε; Ελπίζω όχι.
Το παρακάτω απο τον “Ασμοδαίο”, αφιερωμένο με αγάπη:
Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Έλληνας. Όπως όλοι οι Εσκιμώοι αλιείς, όλοι οι Άραβες ιππείς, και όλοι οι αρχαίοι Πάρθοι τοξόται, ούτως και όλοι οι σημερινοί Έλληνες είναι πολιτευταί, όλοι ψηφοθήραι, όλοι κομματάρχαι και εκ τούτου και κάπως ρήτορες εξ ανάγκης!
Ως οι Ινδοί εις φυλάς, ούτω και οι Ελληνες διαιρούνται εις τρεις κατηγορίας:
α) Εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντας κοχλιάριον να βυθίζωσιν εις την χύτραν του προϋπολογισμού.
β) Εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και ζητούντας εν παντί τρόπω να λάβωσιν τοιούτον.
γ) Εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε ζητούντας, αλλ’ επιφορισμένους να γεμίζωσι την χύτραν διά του ιδρώτος των.