Ο Γιάννης Βέλλης είναι δημοσιογράφος – συγγραφέας
(Φωτο: Γιάννης Βέλλης)
Τις τελευταίες μέρες, ήρθε στη δημοσιότητα το θέμα του κυκλώματος εκβιαστών σε βάρος στελεχών ΔΕΚΟ και επιχειρηματιών, με αρχηγό εκδότη ημερήσιας εφημερίδας και συνεργάτες δημοσιογράφους. Κάποιοι προσπάθησαν να το μειώσουν τονίζοντας το “ημερήσια εφημερίδα με ελάχιστη κυκλοφορία”, λες και ο αριθμός των φύλλων κάθε εντύπου κάνει τον άνθρωπο ή χαρακτηρίζει τους τρόπους του…
Εκβιαστές, υπήρχαν πάντα και παντού. Είναι φυσιολογικό, γιατί εξαρτάται από τον χαρακτήρα, άτομα χωρίς φραγμούς με στόχο μόνο το κέρδος. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον εκδοτικό ή δημοσιογραφικό χώρο στο σύνολό του, για ενέργειες κακών συναδέλφων. Ούτε και γίνεται αυτό. Αλλά το σύστημα, το αστικό κατεστημένο εξουσίας, δυστυχώς, στη χώρα μας μετά το τέλος του εμφυλίου, ιδίως μετά την μεταπολίτευση που υπήρχε πολύ χρήμα -και από την Ευρωπαϊκή Ένωση- εξέθρεψε “τέρατα”, πληρώνοντας αδρά ώστε να έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία, με καθοδηγούμενα δημοσιεύματα, αφού χρηματοδοτούσε -άμεσα ή έμμεσα- από φανερούς και κρυφούς πόρους πολλά ΜΜΕ για να μειώνει, να εξαφανίζει, να ωραιοποιεί καταστάσεις ή αποφάσεις του, που μόνο οργή θα μπορούσαν να φέρουν στο σύνολο των πολιτών. Το αυτό και από την πλευρά μεγαλοεπιχειρηματιών που θέλανε να ασκούν πίεση για να πάρουν δημόσια έργα.
Όσα από αυτά τα “τέρατα του συστήματος” συνεχίζουν μέχρι σήμερα να υπάρχουν, έχοντας “αποθέματα” από τις παλιές καλές εποχές, προτιμούν να κρατάνε ένα διακριτικό ρόλο, να μην εκτίθενται. Υπάρχουν όμως αρκετοί που δεν μπορούν να αλλάξουν τις παλιές συνήθειες, μαθημένοι στον εύκολο πλουτισμό και την καλοπέραση… Αυτοί είναι που την “πατάνε”, γιατί δεν κατάλαβαν ότι άλλαξε κάτι, όχι μόνο γιατί η νέα πολιτική κατάσταση -στην πλειοψηφία της- δεν έχει τη διάθεση να συνεχίσει τα ίδια, αλλά γιατί υπάρχει περισσότερος έλεγχος και λιγότερα χρήματα.
Η κρίση ήταν ένα μάθημα για εκδότες, δημοσιογράφους, φωτορεπόρτερ, ιδιοκτήτες ειδησεογραφικών ιστοσελίδων, πικρό είναι αλήθεια. Μέσα σε αυτούς είμαι και εγώ, δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω.
Επιλέξαμε να είμαστε “καθαροί”, να μη γλύφουμε για κρατικές επιχορηγήσεις κάθε είδους, να παρουσιάζουμε την είδηση όπως είναι και όχι όπως θα θέλανε κάποιοι να είναι, για να καλύπτονται από αυτή.
Κάναμε τη δουλειά μας με σεβασμό και αντικειμενικότητα, το αυτονόητο δηλαδή.
Αφιερώσαμε απεριόριστο χρόνο, σε βάρος της προσωπικής μας ζωής.
Στραφήκαμε για πόρους στην αγορά, μέσω της διαφήμισης.
Και εκεί λαβωθήκαμε -και όχι λαδωθήκαμε – μέσα στην κρίση, κάναμε ανοίγματα γιατί ξέραμε το αντικείμενο, σεβόμαστε την αγορά, πιστεύαμε ότι αυτό είναι μια εξελεγκτική διαδικασία στον επαγγελματισμό μας.
Αλλά στην Ελλάδα ζούμε… Το τραπεζικό σύστημα, με το πρώτο σταβοπάτημα- όχι από δική μας υπαιτιότητα- μας πέταξε στον κάλαθο των αχρήστων, κλείνοντας την πόρτα του. Χάσαμε χρήματα, πολλά χρήματα από τους πελάτες μας, τα οποία δεν ήταν για την τσέπη μας, αλλά για τις υποχρεώσεις μας σε προμηθευτές και κράτος. Το κράτος, αδιαφόρησε για την κατάσταση αυτή, μας άφησε εκτεθειμένους σε μια αγορά που κατέρεε μέσα στην κρίση.
Παράλληλα απαίτησε να πάρει άμεσα ΦΠΑ και φόρους, από χρήματα που διαπιστωμένα δεν εισπράξαμε ποτέ. Επιβάλλοντας και τα ανάλογα πρόστιμα. Το ίδιο και τα ασφαλιστικά ταμεία. Έτσι πολλά ΜΜΕ έκλεισαν, αρκετοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι, φωτορεπόρτερ, αλλά και τεχνικοί, γραφίστες, διοικητικοί, βρέθηκαν στο δρόμο, απλήρωτοι, χωρίς ασφαλιστικό ταμείο και καμία αρωγή για τη συνέχεια. Αλλά δεν γίναμε εκβιαστές, δεν απειλήσαμε κανένα, κρατήσαμε την ηθική μας.
Η αγορά εργασίας για το χώρο είναι πλέον ανύπαρκτη και δεν ξέρω αν αυτό με κάποιο τρόπο θα αλλάξει τα επόμενα χρόνια. Έχω πληγεί από την κρίση χάνοντας πολλά χρήματα, έχω θιγεί ως άτομο από την αδιαφορία της πολιτείας, δεν μετανιώνω ποτέ για ότι έχω κάνει ως εκδότης, δημοσιογράφος, φωτορεπόρτερ.
Επιβιώνω, βλέποντας και κρίνοντας τις εξελίξεις.
Θέλω να πιστεύω ότι το “no news is good news”, δεν θα είναι ο στόχος και ευχή των παρόντων και επόμενων κυβερνώντων. Γιατί σε χρόνους τρόικας ή θεσμών, όλα είναι πιθανά.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr