Ξανά εκεί… στ’ απόκρυφα του Μοναστηριού του Αη Συμιού μου, που μια ευχή λαχταρά στους κόρφους ενός κεριού να τη νανουρίσει το τραγούδι της Παναγιάς.
Εκεί, που πάντα ριγά η καρδιά στο σφίξιμο της σιωπής, σαν νυχτολούλουδο ανοιχτό στην ομορφιά της δακρυσμένης αμαρτίας.
Εκεί, που το μεγάλο πέλαγο δυὸ μάτια ευκίνητα και ακίνητα, σαν τον αγέρα, και τα πανιά μου όσο κρατήσουν, κι ο θεός μου …που θα’ λεγε και ο Σεφέρης.
Ξανά εκεί… που το μόνο που Του ζητάς μέσα απ’τα σπλάχνα σου είναι να χουν την υγειά τους οι άνθρωποί σου… όπου και αν βρίσκονται….και ανάλαφρη περπατησιά…
Σε όποια μονοπάτια της γης και τ’ ουρανού βηματίζουν.
Καλή Πρωτομαγιά!
Η Άννα Κοντοπίδη είναι Συμβολαιογράφος και ζει στη Νάξο
Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author.
Iporta.gr