Η Στέβη Σαμέλη είναι Regression Therapist, κλινική υπνοθεραπεύτρια, Reiki Master/Teacher και συγγραφέας δύο ποιητικών συλλογών
Μassimo Valiani
Χτυπάει το ξυπνητήρι σου το πρωί. Ανοίγεις τα μάτια σου. Μια καινούργια μέρα ξεκινάει. Φτιάχνεις τον αγαπημένο σου καφέ, βλέπεις τα πρώτα νέα της ημέρας, κάνεις ένα γρήγορο ντους και φεύγεις για τη δουλειά.
Έχεις ένα πολύ σημαντικό ραντεβού και δεν πρέπει να καθυστερήσεις. Ξέρεις πως ίσως έχει μποτιλιάρισμα όπως λίγο πολύ κάθε μέρα, αλλά το έχεις προβλέψει γι’ αυτό φεύγεις νωρίτερα. Είσαι αποφασισμένος να μην επιτρέψεις σε τίποτα να χαλάσει τη μέρα σου σήμερα. Γιατί αυτό το “σήμερα”, ξέρεις πως είναι η ζωή σου. Όχι το χθες που πέρασε. Όχι το αύριο που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Σήμερα. Γι’ αυτό το “σήμερα” ζεις. Κάθε μέρα.
Μπαίνεις στο αυτοκίνητο, βάζεις την αγαπημένη σου μουσική και ξεκινάς. Η κίνηση είναι αυξημένη, όπως το περίμενες άλλωστε. Σταματάς στο φανάρι και κοιτάς γύρω σου, όπως κάνεις συνήθως.
Άνθρωποι σκυθρωποί οι περισσότεροι, μοιάζουν αγχωμένοι και κουρασμένοι πριν ξεκινήσει καλά- καλά η μέρα τους. Άλλοι στοιβαγμένοι στα μέσα μεταφοράς, προσποιούμενοι πως δεν τους ενοχλεί που παραχωρούν τον προσωπικό τους ενεργειακό χώρο σε μια επιβεβλημένη εισβολή που δεν μπορούν να αποφύγουν και τους προκαλεί ασυναίσθητα εκνευρισμό.
Άλλοι περπατούν. Βιαστικοί, λες και τους κυνηγά κάποιος. Κάποιοι μιλούν στο κινητό, άλλοι κρατούν στο χέρι τον πρώτο καφέ τους, τρέχοντας σχεδόν να προλάβουν τις δουλειές τους. Και κάποιοι στο διπλανό αυτοκίνητο, καυγαδίζουν. Καταλαβαίνεις πως πρόκειται για ζευγάρι και αναρωτιέσαι από περιέργεια γιατί διαφωνούν. Τα πρόσωπά τους είναι φανερά θυμωμένα, σφιγμένα και ο τόνος τους – παρόλο που δεν μπορείς να τους ακούσεις – φαίνεται απειλητικός.
Η σειρήνα ενός ασθενοφόρου που πλησιάζει σου αποσπά την προσοχή και προσπαθείς να κάνεις χώρο για να περάσει. Πιάνεις τον εαυτό σου να νιώθει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Κάποιος κινδυνεύει.
Απορροφημένος από τις σκέψεις σου δεν έχεις προσέξει ότι η ώρα έχει περάσει και το μποτιλιάρισμα έχει γίνει πλέον ανησυχητικό. Αρχίζεις να φοβάσαι πως θα χάσεις το ραντεβού σου.
Η σειρήνα του ασθενοφόρου είναι σχεδόν εκκωφαντική πλέον αφού είναι σχεδόν δίπλα σου αν και λόγω του μποτιλιαρίσματος κινείται με φανερή δυσκολία.
Το ρολόι νιώθεις πως σχεδόν τρέχει πια και το σφίξιμο στο στομάχι σου όλο και δυναμώνει. Είσαι σχεδόν βέβαιος πια πως δεν θα προλάβεις το ραντεβού σου και ξέρεις πως αυτό θα σου κοστίσει πολύ.
Συνέρχεσαι λίγο όμως, μόλις συνειδητοποιείς πόσο πιο σημαντικό είναι να φτάσει το ασθενοφόρο στον προορισμό του. Αυτή η καθυστέρηση θα σου κοστίσει ίσως τη δουλειά σου, σε κάποιον άλλον όμως, ξέρεις πως μπορεί να κοστίσει πολλά περισσότερα.
Κοιτάζεις τους διπλανούς σου που εξακολουθούν να καυγαδίζουν. Να ‘ναι άραγε τόσο σημαντικός ο λόγος, ώστε να αξίζει να ξεκινήσουν τη μέρα τους έτσι;
Έχεις πειστεί πλέον πως κάτι πολύ άσχημο έχει συμβεί, αφού το μποτιλιάρισμα επιμένει και στη σειρήνα του ασθενοφόρου έχουν προστεθεί τώρα κι άλλες. Η ώρα του ραντεβού σου έχει περάσει προ πολλού κι εσύ έχεις αρχίσει ήδη να σκέφτεσαι τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίσεις τις συνέπειες, αφού οι ορμόνες του στρες σου χτυπούν κι εσένα την πόρτα εδώ και πολλή ώρα. Προσπαθείς να θυμίσεις στον εαυτό σου όμως, πως όποιες κι αν είναι, δεν είναι το τέλος του κόσμου.
Με ταχύτητα χελώνας φτάνεις επιτέλους στο σημείο που προκάλεσε το μποτιλιάρισμα, για να διαπιστώσεις έντρομος αυτό που υποψιαζόσουν εδώ και ώρα: ένα τραγικό δυστύχημα. Ακούς από το ανοιχτό σου παράθυρο κάποιους να περιγράφουν τις αιτίες και μιλούν για την παραβίαση ενός κόκκινου φαναριού. Και συνειδητοποιείς ξαφνικά, αυτό που πάντα γνώριζες… πως είμαστε όλοι κρίκοι μιας αλυσίδας. Μιας αλυσίδας τόσο μεγάλης, που οι κρίκοι της δεν είναι πάντα ορατοί. Είναι όμως ικανοί να επηρεάσουν τη συνοχή της ή και τη δομή της ολόκληρη κάποιες φορές.
Αναρωτιέσαι τι να συνέβη ώστε να παραβιαστεί αυτό το φανάρι. Σκέφτεσαι, πως ίσως κάποιος έφυγε το πρωί από το σπίτι του αργοπορημένος… Ίσως δεν είχε κοιμηθεί καλά το βράδυ, ίσως γιατί καυγάδισε με τη γυναίκα του για κάποιον ασήμαντο πιθανόν λόγο. Ίσως δεν άκουσε το ξυπνητήρι το πρωί, δεν είχε το χρόνο να φτιάξει καφέ, ούτε διάθεση να βάλει μουσική στο αυτοκίνητο. Ίσως είχε κάποιο σημαντικό ραντεβού για τη δουλειά του όπως κι εσύ κι από το άγχος του να φτάσει έγκαιρα θεώρησε πως προλάβαινε να περάσει κι αυτό το φανάρι όπως είχε κάνει ήδη με τα δύο προηγούμενα. Δε στάθηκε όμως το ίδιο τυχερός, παρασύροντας το παιδί που περνούσε απέναντι για το σχολείο του την ίδια στιγμή, σταματώντας έτσι για πάντα το χρόνο γι’ αυτό το παιδί κι επηρεάζοντας λίγο ή περισσότερο την ζωή τόσων άλλων ανθρώπων που δε γνώριζε καν την ύπαρξή τους και ίσως δεν την μάθει ποτέ.
Και τότε η σκέψη σου κυριεύεται από τη διαπίστωση πως μία και μόνο στιγμή, ένα και μόνο λάθος, ενός και μόνο ανθρώπου, είναι ικανό να επηρεάσει τη ζωή ενός άλλου ή και πολλών περισσότερων. Κάποιες φορές μάλιστα, άκρως καθοριστικά. Κάποιες φορές εμφανώς. Κάποιες άλλες, όχι…
Εσύ έχασες το σημαντικό ραντεβού σου εξαιτίας αυτής της καθυστέρησης. Κάποιος άλλος έχασε τη δουλειά του. Κάποιος άλλος, την προθεσμία για κάτι σημαντικό. Και κάποιος άλλος, έχασε τη ζωή του…
Κοιτάς ασυναίσθητα στο διπλανό αυτοκίνητο. Το ζευγάρι έχει πάψει πλέον να καυγαδίζει. Είναι τόσο σιωπηλό, όσο το απαιτεί η στιγμή. Κι εσύ, εύχεσαι να συνειδητοποιούν πως ο λόγος για τον οποίο διαφωνούσαν ίσως να μην είναι τελικά τόσο σημαντικός όσο νόμιζαν.
Γιατί το χθες, όπως κι αν ήταν, πέρασε. Το αύριο μπορεί να μην έρθει ποτέ. Το μόνο που πραγματικά έχουν, είναι το σήμερα. Κι αυτό, έχουν υποχρέωση να το ζήσουν με σεβασμό στους ίδιους, μα και στην αλυσίδα ολόκληρη…
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr