Ο πνιγμένος απο τα μαλλιά πιάνεται ή απ’ όπου βρεί, τέλος πάντων. Κι εμείς που πνιγόμαστε στα χρέη, στα προαπαιτούμενα, που δεν έχουμε γιατρό (όχι, η Νότια Ρόδος δεν έχει γιατρό), που μας περιπαίζουν οι κυβερνήτες μας, που κλείνουν την Βουλή για να περάσουν συμαντικότατα για την ζωή μας νομοσχέδια… εμείς ψάχνουμε απο κάπου ν’ αρπαχτούμε, να ξεχάσουμε, να χαμογελάσει το χείλι μας.
Να λοιπόν η Εθνική Ελλάδας του ποδοσφαίρου. Παλληκάρια, δεν μπορεί να πεί κανείς, έφαγε η μύγα σίδερο. Και μας αρπάζουν τα παλληκάρια και μας βγάζουν απο την μιζέρια, την ψυχολογική βέβαια. Κι εμείς που άλλο δεν θέλαμε. Είδα ανθρώπους άσχετους με το ποδόσφαιρο να πανηγυρίζουν.
Άνθρωπους που δεν ξέρουν αν μια ομάδα έχει οχτώ ή εικοσιδύο παίχτες. Άνθρωπους που μέχρι χθες αποκαλούσαν το ποδόσφαιρο “αλητόσφαιρο”.
Ή Μαμά Ελλάς να αγάλλεται λοιπόν, αρπαγμένη απο τα πόδια των ποδοσφαιριστών μας. Άντε λοιπόν, να βγούμε για λίγο απο την λάσπη, γιατί απο την άλλη βδομάδα το κεφάλι στον φούρνο και την ουρά στα σκέλη πάλι. Και Μουντιάλ δεν έχει για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
η σελίδα του