Χθες το βράδυ φάγαμε με τη γυναίκα μου, μετά καθίσαμε μπροστά στην τηλεόραση. Είχε έρθει η ώρα του ντιμπέιτ.
Όλη μέρα ακούγαμε τις διαφημίσεις και σκεφτήκαμε “δεν μπορεί… Καλό θα είναι”.
Το είδαμε όλο και το ακούσαμε προσεχτικά.
Η αλήθεια είναι ότι ζοριστήκαμε λίγο γιατί δεν έκανε διάλειμμα να πάμε τουαλέτα κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να το προσέξουν την άλλη φορά.
Μετά σηκωθήκαμε, νιφτήκαμε, πλύναμε τα δόντια μας και πήγαμε για ύπνο.
Δεν γελάσαμε και πολύ γιατί οι υποκριτικές ικανότητες των πρωταγωνιστών ήταν κατώτερες από τις προσδοκίες μας. Τα λόγια τους πάντως τα είχαν μάθει αρκετά καλά και μόνο όπου χρειαζόταν να αυτοσχεδιάσουν τα ψιλοχάνανε. Προσπάθησαν να δώσουν κι έναν δραματικό τόνο σε κάτι κωμικές σκηνές και δεν τους βγήκε. Ή εγώ μπορεί να μην κατάλαβα και να ήθελαν να κάνουν το αντίθετο: να δώσουν κωμική χροιά σε δραματικές σκηνές. Ας πούμε εκεί με τους πρόσφυγες που θυμήθηκα τον Νίκο Ξανθόπουλο. Ή στο άλλο με τους εξοπλισμούς. Το “Όχι άλλο κάρβουνο” του Κούρκουλου είχε περισσότερη ένταση. Μερικοί γελάνε με τη σκηνή εκείνη αλλά είναι δραματική.
Σε γενικές γραμμές χάρηκα που δεν έπρεπε να πληρώσω εισιτήριο για να το δω. Ξέρω όμως ότι το εισιτήριο θα μου έρθει αργότερα… Με ειδοποιητήριο από την Εφορία.
Αλλά σαν θέαμα δεν έμεινα πολύ ικανοποιημένος. Ούτε η γυναίκα μου το χάρηκε όπως το περίμενε.
Την άλλη φορά λέω να βάλουμε να δούμε το “Της κακομοίρας” με τον Κώστα Χατζηχρήστο ή το “Υπάρχει και φιλότιμο” με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα.
Καλό είναι βέβαια και το “Τζένη Τζένη” με τον Γκόρτσο και τον Μαντά αλλά σε κάνει να συμπαθείς τον μέλλοντα Υπουργό Ναυτιλίας και εκεί λίγο κλοτσάω.
* Το νέο βιβλίο του Κωστή Α. Μακρή «Η Εβίτα που νίκησε τα Αποθαρρύνια» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πατάκη