Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ
Συμβουλές προς όλους αυτούς τους Έλληνες, που σκοπεύουν να «ξεριζωθούν»…
Να σας συστηθώ… είμαι μια γνήσια Ελληνίδα του εξωτερικού, μια «πατριώτισσα» ετών 42, που ήρθε πρώτη φορά στην Βιέννη για σπουδές το 1993. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά, το παραδέχομαι. Είχε κάτι η πόλη, που δεν έμοιαζε με την Αθήνα μου. Μου έκλεινε το μάτι με έναν διαφορετικό τρόπο, μυστικοπαθή, ρομαντικό από άλλη εποχή. Τα μεγαλοπρεπή κτίρια, οι μπαρόκ προσόψεις και ο εντυπωσιακός καθεδρικός του Αγίου Στεφάνου στο κέντρο της πόλης έμοιαζαν ψεύτικα στα ανώριμά μου μάτια, τα τόσο λίγο κοσμογυρισμένα μέχρι εκείνη την στιγμή.
Δεν ήξερα τι με περιμένει, δεν γνώριζα πως χτυπούσε η καρδιά αυτής της ξελογιάστρας πόλης. Τα σύντομα «πάρε-δώσε» μου με το Πανεπιστήμιο και οι διαδικασίες για την εγγραφή μου στην σχολή που με ενδιέφερε αρχικά, δεν μπορούσαν να μου εξασφαλίσουν παρά μόνο μια γενική γνώμη για την οργανωτικότητα και την υπευθυνότητα των σχετικών οργανισμών. Κάτι μου έλεγε πως δεν είναι όπως στην Ελλάδα, αλλά που να το συνειδητοποιήσω στα 18 μου χρόνια…. με τι εμπειρία άλλωστε. Δυνατό μου όπλο, η γνώση της γερμανικής γλώσσας και η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, το ελληνικό μου θράσος, το τεμπεραμέντο μου.
Περνώντας τα χρόνια, έχοντας αλλάξει σπουδές στο ενδιάμεσο, όντας «ταγμένη» σε αυτή την πόλη ένιωσα την αυστριακή καρδιά να χτυπά και απέκτησα ξαφνικά ρίζες σε αυτό τον τόπο. Το ταξίδι μου φαίνεται πως δεν είχε προορισμό την μικρή μου πατρίδα, αλλά την καινούργια μου πατρίδα από επιλογή, την Αυστρία μου.
Όταν αποφασίζει κανείς να «ριζώσει» κάπου είναι πολύ διαφορετικό από το να κάνει απλά «ένα πέρασμα» σε μια χώρα. Σιγά σιγά γίνεσαι «ένα» με τους πολίτες της πόλης που ζεις, νιώθεις τον εαυτό σου να ταυτίζεται με αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, η καθημερινότητά σου αλλάζει, η επικοινωνία σου με τον κόσμο αποκτά βαθύτερο νόημα, τελικά αλλάζεις κι εσύ.
Κανείς δεν μένει ίδιος μετά από αυτή την όποια μετάβαση, σε όποια χώρα του κόσμου και να γίνει. Η μόδα, η μουσική, τα καινούργια ήθη και έθιμα, οι διαφορετικές πληροφορίες και τα ερεθίσματα, όλα επηρεάζονται, όλα «μιξάρονται» και το αποτέλεσμα έχει πάντα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μετά την πρώτη επιστροφή για διακοπές στην όμορφη μικρή πατρίδα, ο αέρας που θα κουβαλάς δεν θα θυμίζει μόνο Ελλάδα… θα έχει και μια «εσάνς» Βιέννης, Ρώμης, Λονδίνου… και τα σχετικά.
Αυτή η πόρτα που άνοιξες, μοιάζει με ευκαιρία. Εσύ καλά θα κάνεις να την αρπάξεις. Να μην την αφήσεις να ξεγλιστρήσει από τα χέρια σου. Δεν υπάρχει καλό και κακό. Υπάρχει μόνο η εμπειρία, η δυνατότητα, η απόσταση που θα σε βοηθήσει να πάρεις πιο σωστές αποφάσεις για σένα, για τον εαυτό σου, την επαγγελματική σου σταδιοδρομία, την πορεία σου ως άνθρωπος.
Η καρδιά δεν θα σταματήσει να χτυπάει σε μπλε ρυθμούς, ακόμη και αν «απατήσεις» την μικρή πατρίδα με μια άλλη. Δεν θα πάψεις να βοηθάς την χώρα σου έστω και από μακριά. Μια καλή κουβέντα σε έναν άνθρωπο που έχει λανθασμένη άποψη, η εθελοντική σου δουλειά σε έναν ομογενή Σύλλογο, η φωνή σου που μπορεί να ακουστεί δυνατά μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όσο το πνεύμα παραμένει δυνατό, έχει σάρκα και οστά που το περιβάλλουν, χωρίς να είναι απλά και μόνο διακοσμητικά, το συνονθύλευμα όλων κάνουν την διαφορά, όσο ρομαντικό και να ακούγεται.
Η Ελλάδα μας χρειάζεται όλους σε αυτή την τόσο δύσκολη στιγμή της. Δεν έχει σημασία που βρισκόμαστε. Δεν παίζει ρόλο με τι όπλα θα πολεμήσουμε την μιζέρια, την αλλεπάλληλη επικοινωνιακή δυσφήμιση, την μισαλλοδοξία και τον αρνητισμό. Η καρδιά λέει αλήθειες και εγώ αυτήν έχω για πυξίδα.
«Γη των θεών φροντίδα, Ελλάς, ηρώων μητέρα, φίλη γλυκεία πατρίδα μου νύκτα δουλείας σ’ εσκέπασε, νύκτα αιώνων.» (Ανδρέας Κάλβος 1792-1869, Απόσπασμα από το έργο του με τίτλο «Ο Ωκεανός»)