Ο Edward Kennedy “Duke” Ellington γεννήθηκε μια μέρα σαν σήμερα, 29 Απριλίου 1899. Συνθέτης, πιανίστας, διευθυντής ορχήστρας τζαζ, από το 1923 μέχρι τον θάνατό του το 1974. Για τον τρόπο που χρησιμοποίησε την ορχήστρα – την big band- και για την χαρισματική του προσωπικότητα ο Έλινγκτον θεωρείται πως ανέβασε την τζάζ στο ίδιο επίπεδο με τα άλλα, πιο παραδοσιακά μουσικά είδη. Η φήμη του συνέχισε να ξαπλώνεται ακόμα και μετά θάνατον, έτσι που το 1999 του απονεμήθηκε το Βραβείο Πούλιτσερ για την Μουσική.
Ο Έλινγκτον φρόντιζε πολύ την εμφάνισή του στο πάλκο και έκανε μεγάλες προσπάθειες να συμβιβάσει τις αλληλοσυγκρουόμενες επιθυμίες του. Κάτω από τα πανάκριβα και κομψά ρούχα φορούσε πάντα έναν κορσέ, απαραίτητο συμπλήρωμα για κάποιον με την όρεξη του Γαργαντούα για φαγητό και σεξ.
Το 1944, σ’ενα άρθρο στον “The New Yorker”, o Richard O.Boyer γράφει: Ο Δούκας μπορεί να δηλώσει πως σκοπεύει να φάει μόνο δημητριακά και μαύρο τσάι. Όταν έλθει η παραγγελία του την κοιτάζει σκυθρωπά, σκύβει το κεφάλι και προσεύχεται. Όταν έχει φάει το αποφασιστικό ύφος του εξαφανίζεται σιγά σιγά καθώς παρακολουθεί τον φίλο του να τρώει μια μπριζόλα.
Συνήθως, η απόφασή του να μην παραφάει καταρρέει στο σημείο αυτό. Παραγγέλνει μια μπριζόλα κι όταν την φάει ξαναρχίζει για πέντε λεπτά την πάλη με την συνείδησή του. Ύστερα αρχίζει να τρώει για τα καλά. Παραγγέλνει άλλη μια μπριζόλα πνιγμένη στο κρεμμύδι, διπλή μερίδα πατάτες τηγανιτές, σαλάτα, ένα μπώλ τομάτα σε φέτες, έναν τεράστιο αστακό με λιωμένο βούτυρο, καφέ και επιδόρπιο α λα Έλινγκτον – έναν συνδυασμό κάποιας πίτας με κέϊκ, παγωτό, γλυκό ταψιού, φρούτα και τυρί.”
Να πως ο “Δούκας” περιγράφει το αγαπημένο του χάμπέργκερ: “Στο Old Orchard Beach, στο Μέην, απόχτησα την φήμη ότι έτρωγα περισσότερα hot dogs απο κάθε άλλον στην Αμερική.
Εκεί έχει μια κάποια κυρία Βάγνερ που κάνει το καλύτερο ψωμάκι στην Αμερική. Αφού πρώτα ψήσει το ψωμάκι στην τοστιέρα προσθέτει μια φέτα κρεμμύδι, μετά μπιφτέκι, μια φέτα τομάτα, λιωμένο τυρί, ύστερα ακόμα ένα μπιφτέκι, μια φέτα κρεμμύδι, κι άλλο τυρί, κι άλλη τομάτα κι από πάνω το άλλο μισό απο το ψωμάκι. Τα hot dogs της έχουν δυο λουκάνικα στο ψωμάκι. Ένα βράδυ έφαγα 32 απ’ αυτά.”
Edward Kennedy “Duke” Ellington was born on a day like today, 29 April 1899. Composer, pianist, and bandleader of a jazz orchestra, which he led from 1923 until his death in 1974. Due to his inventive use of the orchestra, or big band, and thanks to his charisma, Ellington is generally considered to have elevated the perception of jazz to an art form on a par with other more traditional musical genres. His reputation continued to rise after he died, and he was awarded a special posthumous Pulitzer Prize for music in 1999.
Ellington, who was exceedingly concerned with how he looked on stage, went to great lengths to reconcile and conceal his conflicted appetites for pleasure and for appearance. He wore show-stopping ensembles when he performed — but with a twist: Beneath it all he wore a corset, a useful tool for a performer whose appetite for food was as gargantuan as his appetite for sex.
In 1944, in an article for The New Yorker, Richard O.Boyer writes: “Duke may announce that he intends to eat nothing but Shredded Wheat and black tea. When his orders arrives he looks at it glumly, then bows his head and says grace. After he has finished his snack his expression of virtuous determination slowly dissolves into wistfulness as he watches Strayhorn eat a steak. Duke’s resolution about not overeating frequently collapses at this point. When it does he orders a steak and after finishing it he engages in another moral struggle for about five minutes. Then he really begins to eat. He has another steak, smothered in onions, a double portion of fried potatoes, a salad, a bowl of sliced tomatoes, a giant lobster and melted butter, coffee, and an Ellington dessert – perhaps a combination of pie, cake, ice cream, custard, pastry, Jell-o, fruit and cheese.”
Here’s Duke describing his favorite burger:
At Old Orchard Beach, Maine, I got the reputation of eating more hot dogs than any man in America. A Mrs Wagner there makes a toasted bun that’s the best of its kind in America. She has a toasted bun, then a slice of onion, then a hamburger, then a tomato, then melted cheese, than another hamburger, then a slice of onion, more cheese, more tomato, and then the other side of the bun. Her hot dogs have two dogs to a bun. I ate 32 one night.