Ποιος είπε πως το σκίρτημα της καρδιάς για να γίνει πιστευτό θέλει περίτεχνο λόγο και στολίδια πλουμιστά;
Η αγάπη, το συγκλονιστικό νόημά της και η αξία της δεν ξεθωριάζουν.
Φτάνει μια αυθεντική ερμηνεία, ένας λαϊκός δρόμος μ’ένα μπουζούκι να κεντάει και μια μελωδία -βάλσαμο, βοτάνι, γιατρικό…
“Είσαι ωραία σαν αμαρτία
και γω παιδάκι της γειτονιάς
μη με κοιτάζεις μ’ αδιαφορία
από κοντά μου όταν περνάς…”
Σαν σήμερα, 12 Μάρτη 2005…
Μέρα απώλειας της τέχνης, σαν να χάσαμε ένα κομμάτι από την ψυχή μας, αφού κομμάτι της ήταν κι ο Σταύρος Κουγιουμτζής…
Σεμνός, ταπεινός, αληθινός…μάγκας, όπως του άρεσε να τον αποκαλούν!
Νηφάλιος, ήρεμος…αγανακτούσε μόνο με τη μιζέρια, το σκουπιδαριό της σημερινής μουσικής και το βιασμό της.
Η μουσική του γραφή, απλή μα συγχρόνως πρωτότυπη, ουσιαστική, έμπαινε με τις νότες του στο βάθος των νοημάτων της.
Όλοι έχουμε σιγομουρμουρίσει τα τραγούδια του αν και πολλοί από μας δε γνωρίζουν πως είναι δικά του.
Αχ, εκείνο “το πουκάμισο το θαλασσί” που’ντυνε τους “ελεύθερους κι ωραίους” σου!
“Μη μου θυμώνεις μάτια μου”, που “Κάπου βραδιάζει” ονειρικά, “όταν ανθίζουν πασχαλιές”… ‘τι η μουσική σου “είναι ωραία σαν αμαρτία…
Και μεις όλοι αμαρτωλοί, αν δεν ακούμε την πολύτιμη κληρονομιά σου, κ. Κουγιουμτζή.
{youtube}HLJITz7iWnU{/youtube}