* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης
και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Η Ντοκουμέντα, άκρως πολιτικοποιημένη και με αρχιερέα της τον Beuys, από το ’50 έφερε την (δυτική) Γερμανία, κεκαθαρμένη, στο επίκεντρο του διεθνούς, καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος. Σήμερα αποτελεί την αιχμή του πολιτιστικού δόρατος της ενωμένης Γερμανίας, πέτυχε να υπερσκελίσει την Biennale Βενετίας σε κύρος και αποτελεί την έμπρακτη απόδειξη της τευτονικής υπεροχής στο παγκόσμιο καλλιτεχνικό σύστημα.
Ιδιαίτερα η μεταφορά στην Αθήνα έχει ιδιαζόντως συμβολικό χαρακτήρα γιατί επισημοποιεί την ιδιότητα μας και ως πολιτιστικής μετα – αποικίας όπως επίσης υπογραμμίζει ποιος κάνει εκτός του οικονομικού και πολιτισμικό κουμάντο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κατά τα άλλα η Ντοκουμέντα φέρει όλα τα δομικά χαρακτηριστικά μιας εκδήλωσης σύγχρονης τέχνης: Γιγαντισμό, έφεση για πρόκληση στα όρια της ενόχλησης, πλουραλισμό ώστε να συγκαλύπτεται το νεοαποικιακό φολκλόρ από την πολιτική κορεκτίλα ή την έμφυλη- λέγε με γκέϊ- φιλολογία και τέλος συνειδητή πρόθεση να ΜΗΝ αρέσει (το κόστος του να έχεις μάθει το μάθημα του Duchamp ).
Πρόκειται για deja vu καταστάσεις που ισχύουν εδώ και χρόνια σε όλες τις ανάλογες διεθνείς εκδηλώσεις και κατ ‘ ουσίαν αφορούν μόνο τους curators – τους αληθινούς πια σταρ – και ένα εστέτ κοινό 2000 πολυεκατομμυριούχων ή εικαστικών αργόσχολων. Αν τα έχετε όλα αυτά υπ ‘ όψιν, μπορείτε να βολτάρετε χαλαρά στις εκδηλώσεις του πολυδάπανου θεσμού, να διασκεδάσετε και να μην πάρετε στα σοβαρά όσους δεν σας έχουν πάρει στα σοβαρά.
Μπορείτε επίσης να κάνετε και γνωριμίες.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr