Το 1956 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αντιλαμβανόμενος ότι μετά τη δεκαετία του αίματος η παλαιά διάκριση βενιζελικών- αντιβενιζελικών ελάχιστη κοινωνική σημασία είχε πια, τόλμησε να έλθει σε ρήξη με το κατεστημένο του Λαϊκού Κόμματος και του Συναγερμού και να ιδρύσει την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση, με στενούς συνεργάτες επιφανείς φιλελεύθερους όπως ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Ευάγγελος Αβέρωφ και ο Γρηγόριος Κασιμάτης.
Το 1974 η ρήξη ολοκληρώθηκε με την ίδρυση της Νέας Δημοκρατίας για να διακοπεί κάθε σχέση με το εμφυλιοπολεμικό παρελθόν αλλά και με όσους συνεργάστηκαν με τη δικτατορία. Δεν έχει νόημα να παρακολουθήσουμε εδώ πώς η ΝΔ σταδιακά διολίσθησε προς μια λογική επιστροφής στην προδικτατορική δεξιά.
Η όλη συζήτηση σήμερα περί “κέντρου” και “δεξιάς” είναι εκτός τόπου και χρόνου, είναι σχεδόν βλακώδης σε μια στιγμή που η κυβερνώσα αριστερά είτε θα έλθει σε ρήξη με την Ευρώπη είτε θα μετατραπεί και τυπικά στο νέο ΠΑΣΟΚ, όπερ και το πιθανότερο.
Ως εκ τούτου η διαμάχη καραμανλικών, μητσοτακικών και λαϊκοδεξιών γίνεται περί όνου σκιάς. Μία λύση απομένει στην αξιωματική αντιπολίτευση αν δεν επιθυμεί την οκταετία Τσίπρα.
Να βρεθεί εκείνος που θα τολμήσει να διαλύσει το παρηκμασμένο κόμμα της ΝΔ και θα ιδρύσει ένα μεγάλο κόμμα της αστικής παράταξης με άξονα το τρίπτυχο Έθνος- Ευρώπη- Ελευθερία, αφήνοντας στο περιθώριο ιδεοληπτικούς και λαϊκοδεξιούς, ακόμη-ακόμη (αν χρειαστεί) και αυτούς τους απογόνους του Καραμανλή – κατά το προηγούμενο των απογόνων Τσαλδάρη όταν ιδρύθηκε η ΕΡΕ.
Υπάρχει όμως αυτός που θα το τολμήσει;