Μερικές μέρες πριν από τις εκλογές είχα ανεβάσει στο iPorta.gr και στο FB μου ένα κείμενο με το συμβολικό τίτλο «Κατηγορώ κι αποχαιρετώ τους φίλους μου στην Ελλάδα». Ο τίτλος ήταν καυστικός (το χούι μου) και μερικοί με κατηγόρησαν πώς εγκαταλείπω έτσι τους φίλους μου.
Μακριά από μένα τέτοια κατηγορία: οι λιγοστοί φίλοι μου στο FB κατάλαβαν το νόημα. Απλά είτε είχα προαισθανθεί, είτε προβλέψει λόγω σπουδών, είτε τυχαία το πέτυχα ότι η Ανατροπή δε θα ερχόταν. Μπορεί να έγινε κάποια αναδιανομή της τράπουλας λόγω της χαλαρότητας της ψήφου στις ευρωεκλογές, αλλά η ουσία έμεινε απαρασάλευτα η ίδια. Αλλάζοντας ο Μανωλιός αντί ΠΑΣΟΚ έγινε η «Ελιά» του Βενιζέλου και το «Ποτάμι» του ΓΑΠ και κατάφερε να δημιουργήσει ένα πρόχωμα όπου θα σκόνταφτε η Μανελλάδα. Και το πέτυχαν γιατί οι ηγέτες είναι πάντα πιο έξυπνοι από τον «κυρίαρχο λαό» που τους εκλέγει. Οι Μνημονιακοί έμειναν στα ποσοστά που έβγαζαν πριν από μήνες οι δημοσκοπήσεις (και μόλις είδαν ότι άρχισε να γέρνει κάλεσαν μαστόρους από τη Δύση για να ισιάξουν το καράβι μέσω των ΜΜΕ). Άλλη μια φορά «θα πάνε κοπαδιαστά να ψηφίσουν αυτούς που τους κατέστρεψαν, γιατί δεν ξέρουν άλλο δρόμο», όπως έγραφα.
Δεν αποχαιρέτησα λοιπόν τους φίλους μου στην Ελλάδα, αλλά το μάταιο αγώνα τους κι ας προχωρήσουν «την επανάσταση χωρίς εμένα» (και τα εκατοντάδες άρθρα μου) – όπως ήταν ο τίτλος μια παλιά ταινίας. Όταν η Κοιμισμένη Πριγκίπισσα δεν ξυπνάει μετά 40 χρόνια, δεν έχει έννοια να της ταράξουμε τον ύπνο, θα έρθει ο πραγματικός βάρβαρος βάτραχος να την ξυπνήσει με το ζόρι όταν εκατοστήσει και τότε θα ζήσει τον πραγματικό εφιάλτη που έκλεινε τα μάτια για να μη δει, –μπορεί κάτι να ήξεραν οι παλιοί παραμυθάδες.
Είχα θυμηθεί τα λόγια του νομπελίστα (1998) λογοτέχνη Ζοζέ Σαραμάγκου «Δεν είναι όλες οι γενιές ίδιες, μερικές πρέπει να τις προσκυνάς, άλλες δεν αξίζουν το σεβασμό σου». Ή σε λαϊκή γλώσσα ο αγωνιστής γίνεται περίγελως των μαζών, όταν αυτός ο λαός θεωρεί την ψήφο του πίσω από το παραβάν όχι ως το ιερότερο χρέος του προς την πατρίδα και τη δημοκρατία, αλλά σαν δώρο προς τον εαυτό του τι ρουσφέτι θα ζητήσει την επόμενη μέρα από τον εκλεκτό του. Έτσι ξέκανε και την πατρίδα και τη δημοκρατία.
Αυτό ήταν το λάθος των φίλων μου στην Ελλάδα: μου δημιούργησαν, αυτοί οι λίγοι καλοί και αγαπημένοι φίλοι μου, με τον αγώνα και την αγωνία τους την ψευδαίσθηση ότι δεν ήταν μόνο δικό τους όραμα και καημός, αλλά της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού της πρώην Ελλάδας.
Περίμενα από αυτούς το ελάχιστο: «Δεν είναι μόνο η Βουλή πορνείο (εκλεγμένο από Εξωγήινους ασφαλώς), αλλά και όλη η Ελλάδα -πλην φωτεινών, αλλά όχι αρκετών, εξαιρέσεων».
Οπότε στους τηλε-φίλους μου και στους λιγοστούς αναγνώστες μου στην iPorta δευτερολογώντας κλείνω πάλι με τα λόγια του προηγούμενου άρθρου μου:
— Καληνύχτα, Μαργαρίτα…
— Καληνύχτα ντε!
ΥΓ Και με ένα τραγούδι από τους τελευταίους των Μοϊκανών…
