Στέρεψαν τα χέρια που άλλοτε έδιναν πόσιμα όνειρα
Σε όσους είχαν ανάγκη
Στράγγιξε και η καρδιά
Από τα τόσα δάκρυα
Κι έγινε τοπίο ξηρασίας να το βαρά ο ήλιος
Έγινε μονοπάτι δύσβατο η ζωή
Πονώντας τα πόδια που σέρνονται πάνω του
Χάθηκαν και τα άστρα που περίμενα να πέσουν τ’ ατελείωτα βράδια
Κάνοντας ευχή
Αθήνα, 29-11-15