Όταν ένα έργο επιμελείται ο Γρηγόρης Βαλτινός, έχει σίγουρα κάτι σημαντικό να πει. Όταν το ίδιο έργο παίζεται για δεύτερο χρόνο, τότε έχει σίγουρα πολλά σπουδαία να πει και θέλει να επι-κοινωνηθούν σε διπλάσιο θεατρόφιλο κοινό, να μετέχουν στην ομορφιά και την αισθητική του Θεάτρου όσο δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι. Το Da” στο Θέατρο “Ιλίσια” έκανε πρεμιέρα στις 6 Οκτωβρίου 2023 με ηχηρές παρουσίες δημοφιλών προσώπων και ιδιαιτέρως αγαπητών. Η ουσία, ωστόσο, είναι ότι το έργο κατασυγκίνησε, καταχειροκροτήθηκε, ενθουσιάσε για τα ανθρώπινα μηνύματά του εν μέσω άγριας επικαιρότητας, δίνοντας χαρά τόσο στους εξαιρετικούς συντελεστές, όσο και στους θεατές που με εμπιστοσύνη ακουμπούν πάνω στις επιλογές του Γρηγόρη Βαλτινού.
“-Μην τολμήσεις να μ’ακολουθήσεις! Μην κάνεις ούτε ένα βήμα. Ακίνητος! Σαν πεθαμένος.
-Ό,τι πεις Μόνο κάνε γρήγορα, γιατί οι άγγελοι απόψε πάθανε ακράτεια! Έρχεται ο κατακλυσμός του Νώε, παιδί μου!
-Δεν είμαι παιδί σου!
-Ίσα-ίσα, είσαι περισσότερο παιδί μου, γιατί δεν είσαι δικό μου….”
Ντα, Χιού Λέοναρντ, Θέατρο Ιλίσια, Οκτ.2023
Ο διάλογος είναι από το έργο του Χιου Λέοναρντ “Ντα” που παίζεται στο Θέατρο Ιλίσια με πρωταγωνιστές τον Γρηγόρη Βαλτινό και τον Μιχάλη Οικονόμου στον συγκεκριμένο διάλογο. Το έργο “Ντα” αποτελεί την τελευταία θεατρική επιλογή του Γρηγόρη Βαλτινού (μετά την τριετή απόστασή του από το θέατρο λόγω “κορόνας”) συμπληρώνοντας με τούτη την επιλογή το αξιοσέβαστο πλαζ των επιλογών του τις πέντε σχεδόν δεκαετίες που τον παρακολουθούμε. Μετά τον “Ζορμπά”, τον “Βιολιστή της Στέγης” και το ρεπερτόριο των σύγχρονων, κλασικών και αρχαίων δραματουργών, ο ρόλος του Ντά, του απλού, πάμφτωχου, ενάρετου θετού πατέρα που πάντα γελά, πάντα κάνει χιούμορ, πάντα μιλά με απλότητα διατυπώνοντας τις πιο σημαντικές σοφίες της ανθρώπινης ευτυχίας, δίνει στον χαρισματικό ηθοποιό την ευκαιρία να νοιώσει την πληρότητα των επιλογών του και σε μας δίνει την ευκαιρία να ψυχαγωγηθούμε με μια δίωρη παράσταση που αξίζει και τον χρόνο και τα χρήματά της. Ο Γρηγόρης Βαλτινός με το υπέροχο γέλιο και το έμφυτο χιούμορ μοιάζει να είναι στο κέντρο του ρόλου ταυτιζόμενος με την ιδιοσυγκρασία και την προσωπικότητά του όπως μας παρουσιάζεται και ως άνθρωπος: δοτικότητα, απλοχεριά, γενναιοδωρία τα κλειδιά του Ντα και του χαρακτήρα του, αναμεμειγμένες με την δραματικότητα και τον κλαυσίγελο που έχει η ίδια η ζωή.
Το έργο διαπραγματεύεται την σχέση πατέρα – γιού, το αιώνιο, κλασικό, οικουμενικό δίπολο ανταγωνισμού και αλληλοσυμπλήρωσης που δεν βρήκε την ολοκλήρωσή της εν ζωή και γεννά τον διάλογο εν μέσω φαντασμάτων, δεδομένου ότι όλοι μας θα δώσουμε τις μάχες που πρέπει να δώσουμε, αργά ή γρήγορα. Ο Τσάρλι μεγάλος ηλικιακά και με την ανάθεση του ρόλου στον θαυμάσιο Μιχάλη Οικονόμου –ηθοποιό που εκτιμώ βαθύτατα και θαυμάζω επίσης – θα βρει τις απαντήσεις του ή τουλάχιστον θα φροντίσει να μας υπενθυμίσει την ουσία της ύπαρξης: υπάρχεις όταν αγαπιέσαι βαθιά και ζεις με απλότητα, χωρίς προσδοκίες και άφταστες επιθυμίες. Ο Ντα, ερμηνευόμενος από τον Βαλτινό, παίρνει με ηρεμία και παιδική αυθάδεια το νήμα του πατέρα- μπαμπάκα και τον οδηγεί στην αλήθεια του: στην ανιδιοτελή και ανόθευτη αγάπη του ίδιου προς τον γιο του. Την ανάγκη της συντροφικότητας στην καθημερινότητά του. Την δουλικότητα που ενδέχεται να υιοθετεί κάποιος προκειμένου να ζήσει με αξιοπρέπεια την οικογένειά του. Την υπομονή που κάνει θυσιάζοντας το δίκαιό του. Την στωικότητα που δείχνει διακρίνοντας την ουσία: μπρος στο καλό και το κακό, επιλέγουμε το καλό γιατί μας δίνει χαρά, διώχνουμε το κακό γιατί μας ρουφά την ενέργεια και την ίδια την ζωή μας. Το έργο είναι κοινωνικοπολιτικό με έντονες τις ψυχολογικές επιδράσεις της οικογένειας, της μόρφωσης, της φτώχειας.
Η τρυφερότητα, η αγάπη, η συγκίνηση, η ελευθερία της επιλογής είναι διάχυτες στο έργο και καθιστούν τον θεατή συμμέτοχο στην αλήθεια και την αξία της ζωής. Είναι εν τέλει εφικτό, αυτό το θεριό που λέγεται άνθρωπος να δαμάσει τον αλαζονικό και υπερφίαλο εαυτό του και να ζήσει μια ζωή δοτικότητας και προσφοράς στο παιδί του χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς ένα ευχαριστώ; Το θεατρικό “Ντα” δεν λέει κάτι καινούριο, ωστόσο υπενθυμίζει με σαφή και άμεσο τρόπο την πανανθρώπινη αρχή και αξία: αγάπη χωρίς όρια στα παιδιά. Σε ψυχολογικό επίπεδο οι ειδήμονες μπορούν να ερμηνεύσουν την άρνηση του γιού ως παράπονο να λάβει αγάπη από τους βιολογικούς του γονείς. Ωστόσο, αξία έχει η αγάπη που δίνεται χωρίς υποχρέωση αλλά από εσωτερική ανάγκη του δότη και πομπού.
Θαυμάσια η μουσική της Ευανθίας Ρεμπούτσικα, εξαιρετικές οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών, καταπληκτική η σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια, πλήρως λειτουργικά και αέρινα τα σκηνικά της Μαιρής Τσαγκάρη. Το έργο αποζημειώνει, συγκινεί, υπενθυμίζει, σώζει όποιον βρίσκεται στο μεταίχμιο μεταξύ καλοσύνης και πνευματικής-ψυχικής φθοράς. Ισορροπεί τον εγκλωβισμένο στην σκληρή καθημερινότητα της ύλης και της επιτυχίας. Το “Ντα” επαναπροσδιορίζει την ζωή. “Προχώρα, προχώρα εσύ! Δεν με χάνεις, μην μου στενοχωριέσαι!”, λέει ο Ντα στον Τσάρλι. Γιατί η Αγάπη δεν χάνεται. Επιστρέφει ακόμη και από τον άλλο κόσμο. Από τον Παράδεισο της Αιωνιότητας. Διότι, το μήνυμα του έργου συνοψίζεται στο ακόλουθο: ” Αγίασον τους αγαπώντας ανιδιοτελώς και ατερμόνως”. Όπως ένας άξιος γονέας, ένας αληθινός Άνθρωπος.
Καλή θέαση!
Ταυτότητα παράστασης ΕΔΩ.