* Η Μαρία Αναγνωστοπούλου είναι αναγνώστρια της Πόρτας.
Όπως το δάκρυ που κυλά
Στην άκρη των βλεφαρων
Στάλα θα γίνω της βροχής
Στο χώμα για να πέσω
Τα λιγοστά βλαστάρια σου
Ξανά να ζωντανέψω
Άνθη να βγάλουν και καρπούς
Μεστούς που θα σου θρέψουν
Τα όνειρα και την καρδιά
Μόλις θα ημερέψουν
Ουράνιο τόξο φωτεινό
Αχτίδες, φως του ήλιου
Σαν μείνεις μόνος συντροφιά
Και πλάι σου σαν μείνουν
Ένα αεράκι δροσερό
Πνοή στο απομεσήριο
Αθήνα, 7-7-14