Με σκόρπια, χρυσοκίτρινα φύλλα κεντημένος, ο καμβάς του δρόμου μου…
και τ’αγέρι να κλωθωγυρίζει το Σεπτεμβριανό σύννεφο…
να το αλείφει με ερωτίσιο μέλι,μπας και του αποσπάσει βρόχινο φιλί…
Αδράνεια του νου από τον Αυγουστιάτικο ήλιο και που να θυμηθώ
τις φθινοπωρινές μπαλάντες…
Αλάργα στον αιθέρα ανεμίζουν του Σεπτέμβρη εντυπώσεις.
Ανακατώνουν μαλλιά και σκέψεις…
Θησαυροί της μνήμης βυθισμένοι στη θάλασσα μιας μελαγχολικής μελωδίας,
που τ’απαλά της κύματα έρχονται δειλά να σκάσουν στην ακτή της ψυχής,
χωρίς να λογαριάζουν την ώρα της επιστροφής…
Έχει το σούρουπο τη γεύση του αποχωρισμού, τη μυρωδιά του δακρυσμένου σύννεφου…
Φωνάζω τ’όνομά σου ΑΓΑΠΗ!
κι είναι η φωνή δυνατή, τόσο που δεν αφήνει κανένα όνειρο να κοιμηθεί,
κι από χαρά τα σύννεφα βουρκώνουν…
Στα αλμυρά τους δάκρυα εξαγνίζομαι από τις αμαρτίες του θέρους…
