* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών
Υπάρχουν ποιητές που δεν πρόλαβαν
να γράψουν ούτε ένα ποίημα.
Έφυγαν με το παράπονο στα χείλη
χωρίς να ενοχλήσουν
Γιάννης Κορίδης, Σημείο αναφοράς
Μπορεί άραγε να παίξει κάποιο ρόλο η λογοτεχνία και ειδικότερα η ποίηση στην απάλυνση των πόνων και στη μείωση των φόβων των Ελλήνων μέσα στην κρίση;
Κι αν ναι, ποιόν;
-Υπαρξιακό, ώστε να δίνουν λιγότερη σημασία στα καθημερινά γήινα ασχολούμενοι με τα μεταφυσικά του επέκεινα;
-Παρηγορητικό, ώστε ν’αντέξουν τα βάσανα με μεγαλύτερη καρτερικότητα;
-Συναισθηματικό, ώστε να συμπάσχουν και με τους γύρω που έχουν τις ίδιες καταθλιπτικές τάσεις;
-Μορφωτικό, ώστε να καλύπτουν τον κενό χρόνο της ανεργίας και της απομόνωσης με ονειροπολήσεις και να μην πηγαίνει ο νους τους στο “κακό”;
Ανεξάρτητα από τα παραπάνω πώς νομίζουμε ότι χαρακτηρίζονται οι ποιητές;
-Περιθωριακοί και άχρηστοι, αφού δεν λύνουν με τα αφηγήματά τους κανένα πρόβλημα;
-Υπερφίαλοι και νάρκισσοι, αφού υπεραπασχολούνται με τα “έσω τους” αδιαφορώντας για το τι γίνεται “έξω”;
-Ελιτίστες και διακοσμητικοί, αφού οι περισσότεροι κινούνται στα σαλόνια κι όχι στ’αλώνια;
-Ονειροπαρμένοι και συνένοχοι, αφού προσπαθούν να κρύψουν την κατηφόρα μέσα σε καπνούς μεταφορών κι αλληγοριών;
Ό,τι κι αν από αυτά ισχύει ένα είναι το βέβαιο.
Δεν ζούμε πλέον στον καιρό των ευαίσθητων ποιητών. Οι στίχοι δεν μας συνεγείρουν. Ούτε οι λυρικοί, ούτε οι επικοί.
Πώς όμως μπορεί να επιβιώσει ένας λαός όταν οι ποιητές έχουν εξοριστεί [σαν εξιλαστήρια θύματα;] στο νησί της σιωπής;
ΥΓ 1ο: “Οι αμετανόητοι ονειροπόλοι είναι καταδικασμένοι να ψήνονται στην κόλαση των ονείρων τους” [Έλσα Κορνέτη, Ημερολόγιο φιλοσοφικής ήττας].
ΥΓ 2ο: “Το πιο επικίνδυνο ακροβατικό είναι να ονειρεύεσαι” [Στ.Σταυρόπουλος, Πράξη εξαφάνισης].
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author