Πρωί, μεσημέρι, βράδυ καμιά σημασία δεν έχει. Όποτε λάχει.
Υποθέτω πως είναι η πίεση που χτυπάει κόκκινο αλλά σημασία δεν της δίνω.
Στρατιές ολόκληρες μυρμηγκιών περπατούν στο κορμί μου. Έχουν καθορισμένο δρομολόγιο: από τον τράχηλο, πίσω στην ωμοπλάτη μέχρι κάτω χαμηλά στη μέση. Μπήγουν μουσούδα και πόδια μέσα στο δέρμα μου και με κάνουν έτσι που καμιά διαφορά δεν έχω από ένα κομμάτι ξερό ξύλο σαν εκείνο της έρμης βελανιδιάς που απέμεινε στην κορφή του βουνού και στηρίζεται ακόμα στις επιφανειακές ρίζες της.
Όταν μικρό μικρό παιδί το βράδυ Χριστουγέννων. Έξω από την εκκλησία. Με τους φίλους μου. Με ανυπομονησία περιμένουμε το ”Χριστός γεννάται”. Ανάβουμε τα κεριά μας, σκαρφαλώνουμε στη βελανιδιά και αρχίζουμε να καίμε μυρμήγκια πάνω στον ξερό κορμό της.
Παίρνουν φωτιά τα ξερόφυλλα, λαμπαδιάζει ολόκληρο το δέντρο. Οι πιστοί παρακολουθούν εκστασιασμένοι. Πάντως, τέτοιο πυροτέχνημα δεν το είχαν ξαναδεί μουρμουράνε μεταξύ τους. Μερικοί ισχυρίζονται ότι έγινε βραχυκύκλωμα από τα λαμπιόνια που ήταν ζωσμένο.
Αλλά από τότε με περπατάνε τα μυρμήγκια.
Υποθέτω, ότι μάλλον ψάχνουν τη βελανιδιά τους ακόμα.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr