Την ανατολή δεν την έχω δει πολλές φορές. Κοιμάμαι πολύ αργά και σηκώνομαι στις 08.00, πέντ’ έξη ώρες ύπνο όλες κι όλες. Σήμερα, Πέμπτη πρωί ξύπνησα νωρίς. Θες τα σκυλιά, θες η πόρτα που χτύπησε η Νοομι, σηκώθηκα κακόκεφος. Πήγα σκουντουφλώντας να φτιάξω καφέ και θαμπώθηκα απο το κατακόκκινο φώς που έμπαινε απο το παράθυρο. Μούρθε στον νου ο Νίκος ο Χουλιαράς:
Άστραψε η ανατολή
κούνα παραμάνα το παιδί
και ροβόλησε στη δύση
κούνα το παιδί μην τύχει και ξυπνήσει…
Άρπαξα την κάμερα, βγήκα στην βεράντα και ιδού το αποτέλεσμα. Μισή ώρα αργότερα έβρεχε πάλι καρεκλοπόδαρα, όπως είχε κάνει και τις προηγούμενες μέρες κι όπως κάνει και τώρα που γράφω.
Αναρτώ την φωτογραφία αυτήν ως ένα ιντερλούδιο στο μεγάλο θέμα συζήτησης των ημερών, τις εκλογές και τα παρελκόμενα.
Αύριο -σήμερα- έρχεται λέει στην Αθήνα ο Ντάισεμπλουμ και τα πράγματα δυσκολεύουν, οπότε θά ‘χουμε πάλι θέμα συζήτησης.
Για την ώρα ας πάρουμε μερικές βαθιές ανάσες φως.
