«Σύμφωνα με την ενημέρωση το ελικόπτερο Augusta Bell επιχειρούσε στο πλαίσιο άσκησης χαμηλή πτήση για τον εντοπισμό αντικειμένων εδάφους. Οι πρώτες ενδείξεις δείχνουν ότι το ελικόπτερο προσέκρουσε σε βράχο ύψους 200 μέτρων που υπάρχει στην περιοχή. Αξίζει να σημειωθεί ότι το τελευταίο Augusta Bell που έπεσε ήταν αυτό στο επεισόδιο των Ιμίων, καθώς τα συγκεκριμένα ελικόπτερα θεωρούνται από τα καλύτερα που διαθέτει το Πολεμικό Ναυτικό».
Έτσι λέει το ρεπορτάζ και δεν διαψεύδει το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού.
Αφελής ερώτηση ή τόσο λογική που μοιάζει αυτονόητη ακόμα και για να απαντηθεί: ποιον σκοπό εξυπηρετεί η άσκηση μες στο πυκνό σκοτάδι, μέσα στο μαύρο πέλαγος, σ’ένα νησί που δεν είναι νησί, είναι βράχος; Τι σκοπιμότητα έχει αυτή η άσκηση χαμηλής πτήσης για τον εντοπισμό αντικειμένων εδάφους σε μια περιοχή δύσβατη και στις 2 τα ξημερώματα;
Κατανοώ την ανάγκη της άσκησης σε επίπεδο εκπαίδευσης. Όμως το αποτέλεσμα με υπερβαίνει, με τυραννά.
Τραγική κατάληξη προτού χρειαστεί οι τρεις λεβέντες να καταθέσουν τους εαυτούς τους στην Πατρίδα. Θυσία στην Άσκηση ΑΣΤΡΑΠΗ. Όχι στην Πατρίδα. Στην ΑΣΤΡΑΠΗ . Τόση αστραπή που εξαφάνισε τρία κορμιά. Στην αξία μιας άσκησης που ΘΑ προετοίμαζε το πλήρωμα σε περίπτωση πολέμου. Αν θα γινόταν, όταν…
Δεν μου αρέσουν τέτοιες “ασκήσεις εκπαίδευσης”. Γιατί αυτοί που τις χρεώνονται σιωπούν. Για χάρη των νεκρών, για χάρη των τιμών. Δεν μ’ενδιαφέρουν οι τιμές, αλλά η κανονική ζωή.
Δεν μου αρέσουν τέτοιες “ασκήσεις εκπαίδευσης”. Γιατί, τελικά, δεν πληρούν τις προϋποθέσεις ασφαλείας. Και μην μου πει κάποιος ότι τις πληρούν, γιατί τον διαψεύδει το αποτέλεσμα. Ούτε το αεροσκάφος των 38 χρόνων ευθύνεται. Αλλά ούτε και το «λάθος πιλότου».
Και μην ξανακούσω για θυσία στην Πατρίδα. Γιατί η Πατρίδα έχασε τρία παλικάρια χωρίς να έχει πόλεμο. Σε μια επιβεβλημένη άσκηση. Κι αν κάποιος ισχυριστεί το νόμο των πιθανοτήτων του απαντώ το απολύτως ανθρώπινο: «μπορείς να γυρίσεις τον χρόνο πίσω;». Αυτό.
Ναι… θα λείψουν από τη συζυγική αγκαλιά, από την παιδική αγκαλιά, όπως είπε κάποιος δημοσιογράφος κατανοώντας το πένθος της νέας οικογένειας, αλλά δεν…φύτρωσαν ο Τάσος, ο Κωνσταντίνος και ο Λευτέρης. Πες μου, ποιον βλέπεις πιο συχνά στην παρηγοριά ενός μνήματος: τους γονείς ή τα παιδιά του με τον ή την σύντροφο;
Τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στις οικογένειες του Αναστασίου Τουλίτση, Κωνσταντίνου Πανανά και Ελευθερίου Ευαγγέλου.
Άξιοι και Αξέχαστοι γιατί θυσιάστηκαν αναίτια, άδικα, επιπόλαια με αγνότητα και πειθαρχία σε μια άσκηση-αστραπή… στην “αξία” ενός πλασματικού πολέμου… χωρίς πραγματικό λόγο. Μόνο εκπαιδευτικό. Από πότε η εκπαίδευση σκοτώνει; Ε;
Πλασματικό ίσον ψεύτικο, ανύπαρκτο. Πόση αξία έχει να χάσεις τη ζωή σου για δαύτο;
Ντρέπομαι. Ή θλίβομαι; Μπερδεύτηκα πάλι.
Υγ: το τραγούδι προέκυψε από την κοινοποίηση του Δημήτρη Κατσούλα στο fb. Να γιατί είναι σημαντικό το “μαζί”. Πρόκειται για μια αριστουργηματική μελοποίηση του Γιαννη Σπανού που συμπεριελήφθηκε το 1967 στην Α΄ ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ. Σε ποίηση της Αιμιλίας Δάφνη, που γεννήθηκε στη Μασσαλία το 1887 και πέθανε μέσα στη Γερμανική κατοχή το 1941 έχοντας γράψει αρκετές ποιητικές συλλογές. Το πραγματικό της όνομα ήταν Αμαλία Κουρτέλη.
* Το άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του.
iPorta.gr