Εγώ τώρα έχω ένα μικρό πρόβλημα: θέλω κάτι να γράψω για να μην μείνει το μπλογκ μου ορφανό όμως δεν μου κατεβαίνουν ιδέες μια και οι διαπραγματεύσεις με τους “εταίρους” είναι σε πλήρη εξέλιξη χωρίς ακόμα να βγαίνει Η ΕΙΔΗΣΗ. Ακόμα και τα δελτία ειδήσεων αναμασούν όλη μέρα τα ίδια και τα ίδια μην ξέροντας πώς να γεμίσουν τον άδειο χρόνο τους -όπως κι εγώ το χαρτί μου. Δηλώσεις επι δηλώσεων, διφορούμενες τις πιο πολλές φορές -ναι μεν, αλλά- σε αναμονή της απόφασης και των σχετικών οδηγιών του μεγάλου αφεντικού, της Μερκελικής Γερμανίας.
Τα ίδια και με την εγχώρια αντιπολίτευση. Έχει κι αυτή ηρεμήσει λιγάκι -μόνο λιγάκι- διακατεχόμενη προφανώς απο την ίδια αμηχανία που κατέχει και εμένα την στιγμή αυτήν. Χαραχτηρηστικό δείγμα το “Ποτάμι” που παροτρύνει την κυβέρνηση “να δείξει αποφασιστικότητα αλλά και ευελιξία και να μην αρκεστεί στα λόγια συμπάθειας που εκφράζουν ευρωπαίοι ηγέτες”, προσθέτοντας ότι “οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους μας έχουν μπει σε μια εξαιρετικά δύσκολη φάση.” Σωπάτε βρε παιδιά, αλήθεια; Να κάτι που δεν το ξέραμε! Ευχαριστούμε πάντως για την βοήθεια.
Αυτά λοιπόν και το δικό μου το πρόβλημα, το τι να γράψω, δεν λύνεται. Έτσι, όπως νομίζω πως έχω ξαναπεί, “Απορία ψάλτου βηξ”. Όπου ψάλτης εγώ και βηξ η ανάσυρση από τα συρτάρια μου κάποιου σκίτσου. Να λοιπόν ένα απο το βιβλίο μου “Vampir”. Στην θέση του ασθενούς μπορείτε να φανταστείτε την Ελλάδα. Στην θέση του γιατρού, διαλέγετε… η Τρόικα… η Μέρκελ… ό,τι θέλετε τέλος πάντων κι εγώ μαζί σας.
