― Η επιγραφή πάνω στην πόρτα σου τι λέει, σοφέ Λίνγκουα;
Το ξωτικό χαμογέλασε αυτάρεσκα.
― ΑΡΧΗ ΣΟΦΙΑΣ ΟΝΟΜΑΤΩΝ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ. Αυτό σημαίνει ότι η σοφία ξεκινάει από τη γνώση
τής σημασίας των λέξεων και από την κατανόηση της ονομασίας των όντων.
Είναι ένα παλιό δικό μου γνωμικό που ακόμα και σήμερα με εκφράζει απόλυτα.
Το έχουν αποδεχτεί και αρκετοί σοφοί άνθρωποι που μου το κλέψανε και το επαναλαμβάνουν συχνά!
Καλή στράτα παιδί μου. Και πάντα στον καλό δρόμο τής Γνώσης!
ευχήθηκε το ξωτικό στον Λεξιφάνη, με ανανεωμένο τον αυτοθαυμασμό του.
Κι ο Λεξιφάνης, αφού με τη σειρά του ευχαρίστησε κι ευχήθηκε κάθε καλό στον Λίνγκουα,
άφησε πίσω του το Φλυαρανέμι.
«Η σοφία μπορεί να ξεκινάει απ’ τη γνώση των λέξεων. Δεν σταματά όμως εκεί…»
σκέφτηκε χαμογελώντας καθώς κατηφόριζε τη δυτική πλαγιά του Φλυαρανεμιού.
Από το ανέκδοτο παραμύθι μου «Ο Λεξιφάνης και η χώρα τής ανείπωτης λέξης», Κωστής Α. Μακρής.
Τα παιδιά γοητεύονται από πολλά πράγματα. Από ένα παιχνίδι, από ένα φιλικό χαμόγελο, από ένα γατί, ένα σκυλί. Από βόλτες, από τα καινούρια πράγματα που βλέπουν, που αγγίζουν, που ακούνε, που ζουν. Από τραγούδια, εικόνες, μυρωδιές.
Μετά μεγαλώνουν.
Και συνεχίζουν να γοητεύονται από πολλά πράγματα.
Και μετά, απογοητεύονται από πολλά πράγματα.
Δηλαδή;
Δύσκολο να ορίσεις ένα τόσο παράξενο ρήμα: Απογοητεύομαι!
Λες και αδειάζει από το θαυμαστό του περιεχόμενο αυτό που με είχε γοητεύσει.
Ή, συγκρίνοντάς το με άλλα, να χλωμιάζει• δείχνοντας κοινό και συνηθισμένο.
Και αρχίζει η αναζήτηση του νέου, του πιο γοητευτικού, του πιο σπάνιου, του πιο ενδιαφέροντος. Ανάλογα και με τις επιθυμίες σου, τις ελλείψεις σου, τους στόχους σου.
Αναζητάς το θαυμαστό, το λυσάρι των προβλημάτων σου, το συναρπαστικό!
Να μια λέξη κομβική: Συναρπαστικό!
Κάτι που θα σε αρπάξει από τη ρουτίνα σου και θα κεντρίσει μυαλό και καρδιά κι όλες σου τις αισθήσεις. Κάτι που θα θέλεις να του δοθείς και να το κάνεις δικό σου.
Έρχεται και η ώρα που κάτι τέτοιο το λες έρωτα.
Και αρπάζεις ή αρπάζεσαι απ’ αυτό που σε συναρπάζει και ταξιδεύεις ―με τη σκέψη πιο πολύ― σε κόσμους μαγικούς, γοητευτικούς, ηδονικούς κι ονειρεμένους. Δρόμους που σου φαντάζουν ολοκληρωμένοι και τελειωτικοί. Που έχουν δηλαδή μέσα τους και το τέρμα και τον σκοπό που σου ταιριάζει.
Και μετά… Πάλι έρχεται ο κορεσμός και πάλι το γοητευτικό αρχίζει να φυραίνει, παλιώνουνε τα ρούχα του, ξεραίνονται οι χυμοί του… Κι εσύ…
Εσύ απογοητεύεσαι.
Και έρχονται άλλα χρόνια κι άλλες εποχές.
Και τότε, σαν από θαύμα, ξαναμετράς τις γοητείες τού κόσμου.
Βλέπεις σ’ ένα σκιερό και ρημαγμένο πεζοδρόμιο ένα μικρό λουλούδι που πασχίζει να υπάρξει ανάμεσα σε δυο τσιμεντόπλακες βρόμικες και σπασμένες.
Δεν του αποδίδεις βούληση ούτε πολιτική σκοπιμότητα.
Απλώς βλέπεις τη δύναμη τής ζωής.
Κι αυτό είναι ατέλειωτα γοητευτικό κι ας μην μπορείς να το κάνεις δικό σου.
Άλλωστε, τίποτα το γοητευτικό δεν μπορεί να γίνει εξαρχής «δικό μας».
Γίνεται δικό μας, και συνεχίζει να μας γοητεύει, όταν μπορέσουμε εμείς να γίνουμε «δικοί του». Κι αυτό δε γίνεται χωρίς αγάπη και δόσιμο.
Είτε λουλούδι είναι, είτε δέντρο, ζώο ή άνθρωπος.
Είτε πατρίδα ή κόσμος.
(24 Μαΐου 2014, παραμονή εκλογών για την Τοπική Αυτοδιοίκηση και για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο)
