Eίναι κάποιες στιγμές, που κουρασμένη από την καθημερινότητα, από ανθρώπους ή συμπεριφορές , ακόμα και χωρίς συγκεκριμένο λόγο, σου δημιουργούνται τάσεις φυγής…
Αναζητάς την ονειροπόληση…Λαχταράς “ν’αποδράσεις”!
Να μηδενίσεις το χρόνο, να τινάξεις τη σκόνη, που σε βαραίνει, ν’αποβάλλεις κάθε βαρίδι, που κρατά το μυαλό εγκλωβισμένο σε κατινιές και μικρότητες και ν’αφεθείς!
Μηδενίζεις και ξεκινάς …
Άλλοτε μεγάλοι, αχανείς οι λεωφόροι κι άλλοτε στενά, ημισκότεινα σοκάκια…
-Πού πας;
-Κάπου…
-Φοβάσαι;
-Τι να φοβηθώ;Εκούσια η απόδραση …εξάλλου έχω κι ένα φύλακα άγγελο!
Φτερούγες προστασίας οι νότες του!
Περπατώ νωχελικά…
Αρχίζει να βρέχει κι οι νοεροί συνοδοιπόροι μου ανοίγουν το βήμα …
-Γιατί;
Η βροχή είναι εξαγνιστική και το χώμα αναδύει την υγρή μυρωδιά του!
Παρατηρώ γύρω μου…
Άλλοι μόνοι, άλλοι με παρέα.Με ή χωρίς ομπρέλα…
Προχωρώ γρήγορα αυτή τη φορά, με τον ταχογράφο να χτυπά στα μηνίγγια …
Και γω αμίλητη στο νοτισμένο ορίζοντα.
Η σιωπή ψηλαφίζει τριγύρω…ψάχνει, μπας και βρεί λόγο να εξηγήσει γιατί δραπέτευσα απόψε.
Γιατί σμίγω την ανάσα μου με το χνώτο της σκιάς, που μ’ακολουθεί…
Απάντηση δίνει το δοξάρι, που θωπεύει μαγικά σα βελούδο…σα μαγικό ραβδί τέρψης κι ηδονής!
Γιατί η μινόρε μαχαιριά δε μου ξεσκίζει τα στήθη, αλλά, αντίθετα τα προσκαλεί;… και κείνα προτάσσονται να δεχτούν κι’άλλη!
Χωρίς παράπονο, χωρίς βαρυγκόμι!
Ο μινόρε λυγμός είναι αυτός, που ακόμα χτυπάει τα ασπρόμαυρα πλήκτρα.
Μεσ’στη φυγή με κρατά ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο.
-Δοσμένο στο χαμένο απ’τη θολούρα ορίζοντα;
-Πεθυμιά να αφουγκραστεί ανεμπόδιστα το διάφανο πέπλο της ομίχλης;
-Δεν ξέρω!
-Ξέρω μονάχα πως ολάκερη με πλημμυρίζει του ανέκφραστου η νοσταλγία.
Ξέρω πως ανάμεσα στις παρτιτούρες και τα μελωδικά μονοπάτια βρίσκω το ρυθμό της τελειότητας!
Μεθυσμένη απ’το κρασί της απόδρασης, που η ψυχή αναζητά κατά καιρούς ίσως και χωρίς
λόγο, μόνο και μόνο για να ανασκουμπωθεί, να μηδενίσει και να ξεκινήσει απ’την αρχή…
“ESCAPE”: Phillip Glass από την ταινία “The Hours “
