Όταν έχεις μάθει να αρθρογραφείς για να κοινωνήσεις τα προβλήματα των συνανθρώπων σου, τους προβληματισμούς σου και τις θέσεις σου, όταν έχεις συνηθίσει να μιλάς γράφοντας, δεν μπορείς εύκολα να σταθείς σε βάθρο και να επικοινωνείς από ψηλά με τους συνανθρώπους σου. Από την άλλη οι καλές προθέσεις αγιάζουν τα μέσα, άρα η ανάγκη να επικοινωνήσεις διαφορετικά, σου δικαιολογεί κάποια λάθη.
Θα μου πάρει καιρό να αντιμετωπίσω τον Σταύρο ως Θεοδωράκη, να δω στο πρόσωπο του δημοσιογράφου τον πολιτικό. Οι προθέσεις του είναι καλές, αυτό φαίνεται και σε αυτούς που τον γνωρίζουν προσωπικά και σε αυτούς που είναι καλοπροαίρετοι. Τώρα, γιατί του την έπεσαν όλοι με τόση χυδαιότητα, είναι άλλο κεφάλαιο. Σίγουρα ο δημοσιογραφικός κόσμος δεν του φέρθηκε καλά. Βρήκαν την ευκαιρία οι «συνάδελφοι» να βγάλουν το κόμπλεξ τους, μια και δεν μπόρεσαν να είναι ένας Σταύρος όλα αυτά τα χρόνια. Τι θα μπορούσαν να του πουν σε επίπεδο δημοσιογραφικό; Και όσοι χαλάλισαν μελάνι για να μπουρδολογήσουν κατηγορώντας τον Θεοδωράκη ως δημοσιογράφο, τι κατάφεραν; Είναι αξιοπρόσεκτο, όμως, πώς βγήκε στο φως η υφέρπουσα κακία και ζήλεια, όταν ο ίδιος τόλμησε να κάνει το μετέωρο βήμα του αγγελοπούλειου πελαργού : από την Δημοσιογραφία στην Πολιτική.
Επιστροφή για τον Σταύρο δεν υπάρχει. Εννοώ στην δημοσιογραφία. Έκανε τις επιλογές του. Και θα τις υπερασπιστεί μέχρι τέλους . Αν το εγχείρημα αποτύχει, ο Σταύρος θα κάνει κάτι άλλο. Θα γράφει βιβλία, θα εκφράζεται μέσα από τα άρθρα του. Γιατί το χούι δεν βγαίνει. Η ντόπα του Θεοδωράκη δεν είναι η Πολιτική, αλλά η επικοινωνία, το γράψιμο. Όπως κάνει και τώρα στην ιστοσελίδα του Ποταμιού. Γράφει, όπως έγραφε στο protagon και στην εφημερίδα. Βέβαια αυτό με κάνει καχύποπτη μαζί του. Μπορεί τελικά ένας δημοσιογράφος-ρεπόρτερ να γίνει πολιτικός; Τι είναι η Πολιτική; Κόψε δυο κιλά να φύγω;
Και το χειρότερο είναι ότι δεν είναι πολιτικός, αλλά αρχηγός κόμματος.
Όμως η Πολιτική αυτό χρειάζεται. Καθάρισμα από τους επαγγελματίες πολιτικούς, που στερούνται της λοξής ματιάς στη ζωή και στον συνάνθρωπο. Πολιτική είναι η καθημερινότητά μας, η συνήθειά μας, η διάθεσή μας για την ζωή. Κουρασμένη λέξη σαν τον Πολιτισμό. Όμως τόσο ο Πολιτισμός, όσο και η Πολιτική είναι η συνύπαρξη και η καθημερινότητα. Το ζύμωμα με την ζωή, το πεζοδρόμιο, την αγορά, τον πόνο, την χαρά. Δεν χτίζεται μέσα στα ακριβά ξενοδοχεία, ούτε στις πριβέ αεροπορικές θέσεις. Πόσω μάλλον στα πανάκριβα εστιατόρια.
Αυτή είναι η τεράστια διαφορά του Θεοδωράκη με τους υπολοίπους πολιτικούς αρχηγούς και τα κόμματα. Μια πολιτική έξω από τα τετριμμένα και τα αναμενόμενα. Αυτός είναι ο δυσκολότερος δρόμος του Σταύρου: να αλλάξει την δεδομένη η νοοτροπία στις συνειδήσεις των ανθρώπων. Κι να τον δεχτούν με την απλότητά του. Είναι εξαιρετικά δύσκολη η διατήρηση της ισορροπίας ανάμεσα στο λαϊκό και το λαϊκίστικο. Θέλω να πω πως όσο εύκολο είναι να είσαι προσιτός στους ανθρώπους , τόσο δύσκολο γίνεται να μην τους επιτρέψεις να σε υποτιμήσουν, καθώς κάποιοι δεν θα μπορέσουν να διαχειριστούν αυτόν τον νέο τρόπο επικοινωνίας με τον πολιτικό αρχηγό.
Αυτήν την Πολιτική αγαπώ και αυτήν θα ήθελα και γω ίσως κάποτε να υπηρετήσω. Αλλά εδώ μιλάμε για τον Σταύρο. Τον οποίο, όπως το βλέπω, θα δυσκολευτώ πολύ να τον δω ως αρχηγό κόμματος αποκαλώντας τον Θεοδωράκη. Δεν είχε σχέση με την τυπική ή την κωλοπαιδίστικη δημοσιογραφία. Έτσι δεν θα έχει με την τυπική πολιτική που γνωρίζουμε. Αλλά πόσο αυτόν τον νεωτεριστικό και ανθρωποκεντρικό τρόπο σκέψης θα καταφέρει να τον ενσωματώσει ως στάση ζωής στην κοινωνία, είναι άλλο θέμα. Ο χρόνος θα γίνει σύμμαχος της αλήθειας και ίσως και του Σταύρου. Για την μετάβαση από την δημοσιογραφία στην Πολιτική. Ή από το «ο Σταύρος» στο «ο Θεοδωράκης». Που μεταξύ μας θα ήθελα να μείνει Σταύρος. Κουραστήκαμε τόσο από την απόσταση του πολιτικού από τον πολίτη. Σαν τις δυο όχθες του ποταμιού. Και οι δυο κοιτούν προς το νερό. Από διαφορετική γωνία, με διαφορετική οπτική.
Μπορούν, άραγε, να βλέπουν τα ίδια πράγματα;
23/3/2014