Το άρθρο χορηγούν τα Pane di capo Kalithea Springs & delivery (2241003600)
Τον άλλο μήνα κλείνω τα 45. Αεράκι η ζωή… έτσι μου λέει η μάνα μου. Πότε είσαι παιδί και κουτρουβαλιάζεσαι με το ποδήλατο ματώνοντας τα γόνατα, πότε ματώνεις καθημερινά στην πραγματική ζωή, δεν το καλοκαταλαβαίνεις. Άνθρωποι, ανθρωπάκια, ανεγκέφαλα δίποδα, πουλημένα μυαλά και ψυχές… ήρθαν ως κλέπτες εν νυκτί και άρπαξαν ό,τι τους επέτρεψα να αρπάξουν. Γιατί είναι δικό μου το πρόβλημα. Εγώ έχω ανάγκη να βλέπω στους άλλους καλά στοιχεία για να γίνεται πιο ευχάριστη η ζωή μου. Και στην αποκαθήλωση του καθενός, εγώ πληρώνω το τίμημα άλλοτε οικονομικά, άλλοτε πανάκριβα.
Δυστυχώς, για την πραγματική ζωή το συναίσθημα είναι καταδικαστέο. Και η πίστη στους ανθρώπους, επίσης. Που σημαίνει: γίνεσαι δεκτός όταν παίζεις με όρους συμφωνιών, σκύβεις το κεφάλι, διαπραγματεύεσαι τις καταστάσεις προς το συμφέρον σου, είτε σιωπώντας στις βρωμοδουλειές τους, είτε ενσωματώνοντας τον εαυτό σου σε αυτές. Πόσες πιθανότητες έχεις να ενταχθείς στο κοινωνικό πλαίσιο, αν είσαι αντισυμβατικός και τίμιος με την συνείδησή σου; Ρητορική η ερώτηση, αναμενόμενη η απάντηση. Πόσες πιθανότητες έχεις να μην φθαρείς από την ανέντακτη στάση σου; Καμία. Άρα; Εντάσσεσαι και μπαίνεις χοιρινό και βγαίνεις λουκάνικο; – όπως λέει κάποιος σοφός.
Τι παθαίνεις, όταν πας κόντρα στο σύστημα; Σε βγάζουν από την μέση είτε «πολιτισμένα» είτε βίαια. ‘Πολιτισμένα’, όταν δεν σου κόβουν το λαρύγγι, βίαια, όταν σε βρίσκουν ανάποδα στο χαντάκι.
Στο ρεζουμέ: γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί «απέτυχα παταγωδώς» – επαναλαμβάνω την φράση του αγαπημένου μου Μάνου Χατζιδάκι – στην προσπάθειά μου να αντιταχθώ σε όλα όσα δεν μπόρεσα να καταπιώ αμάσητα, όταν μπήκα στην πολιτική. Όταν έστησα απέναντί μου πρόσωπα με προκλητική, αυθάδη και ανήθικη συμπεριφορά, κατασυκοφαντήθηκα και τ’άκουσα και από πάνω από τους ηγέτες. Ήμουν η μύγα μες στο γάλα. Δημιούργησα εχθρούς, καθώς ενετάχθην σε ομάδα. Λες και μου πάνε οι ομάδες… Μα αν μου πήγαιναν, θα ενσωματωνόμουν εύκολα. Τέλος πάντων. Εν κατακλείδι: λίγοι έμειναν κοντά μου, έστω και αντίθετοι προς την απόφασή μου, οι αληθινοί, καθώς σεβάστηκαν τις επιλογές μου. Οι οποίες, πρέπει να το παραδεχτώ, στηρίζονταν σε ό,τι εγώ ήθελα να δω και όχι σε αυτό που ήταν η πραγματικότητα. Γιατί, όταν δεν αντιλαμβάνεσαι τι θυσιάζει κάποιος για σένα, είσαι καμένο χαρτί. Έτσι ένοιωσα. Πως εμπιστεύτηκα ντουβάρια. Και ανθρώπους που είναι μόνο του πάρε, δεν γνωρίζουν να δίνουν, άρα δεν αναγνωρίζουν και πότε τους δίνουν.
Αφού έκλεισαν αυτό που λέμε «εκλογές», βρέθηκα αντιμέτωπη με τις επιλογές μου και σε επαγγελματικό επίπεδο. Πλήρωσα ακριβώς τις επιλογές μου, την αντίστασή μου σε ό,τι δεν μου άρεσε. Σε ό,τι αντέδρασα έχοντας άποψη για τα γεγονότα και τα πρόσωπα που δεν συμβάδιζαν με την εικόνα που όφειλαν να έχουν. Το σύστημα, όταν δεν του «κάθεσαι», σε ξεβράζει, σε φτύνει, σε απομακρύνει με κάθε τρόπο.
Κοντολογίς: και συκοφαντήθηκα και αντικαταστάθηκα με μεγάλη ευκολία. Για τους άλλους αυτό. Για μένα: βίωσα την προδοσία. Και αν βρεθεί κάποια ξεπουλημένη «αρχόντισσα» που παριστάνει την σπουδαία να με κατηγορήσει ότι κάνω «σαν την κλαίουσα Μαγδαληνή» να της υπενθυμίσω πως προσωπικά ποτέ δεν έγλειψα εκεί που έφτυσα, επειδή μου πέταξαν τα λεφτά στη μούρη. Ούτε θα βρεθεί ποτέ ο άνθρωπος, που θα με κατηγορήσει ότι κουνώ την ουρά σαν τον σκύλο που του πέταξαν το ξεροκόμματο. Για μένα παρακαταθήκη είναι τ’ όνομά μου στα παιδιά μου, που δεν θα ήθελα να ντρέπονται να λένε πως είμαι μάνα τους.
Ποιος φταίει για την προδοσία που βίωσα; Μα βεβαίως εγώ! Η έρμη η ανάγκη μου να βλέπω στους άλλους καλά στοιχεία. Γιατί αγαπώ τους ανθρώπους και θέλω να πιστεύω πως στο βάθος είναι καλοί. Άλλο αν μου βγαίνουν κάλοι. Και όταν γκρεμίζονται οι ‘αρχηγοί’ μου, όταν πέφτουν από τον θρόνο που τους έχω τοποθετήσει, η απογοήτευση είναι θλιβερή.
Παράκληση για όποιον πιτσιρικά διαβάζει τούτες τις γραμμές: μην πιστέψεις ΠΟΤΕ πως το σύστημα μπορεί να πολεμηθεί. Ούτε εκ των έσω, ούτε από τα έξω. Ξέχασέ το. Ασχολήσου με κάτι άλλο.
Παράκληση στα παιδιά μου: νερώστε όσο μπορείτε το κρασί σας, αν θέλετε να επιβιώσετε. Εκτός κι αν δεν το αντέχει το φιλότιμό σας. Άσε που αυτό το άτιμο το DNA που κουβαλάτε δεν σας αφήνει και πολλά περιθώρια. Διαφορετικά, ονομάστε την στάση ζωής σας ανηφοριά. Θέλει κόπο, επιμονή, μεγαλοψυχία, δύναμη. Αλλά άμα δεν είσαι φτιαγμένος από ευτελές υλικό, δεν έχεις περιθώρια για κάτι άλλο. Κάθε φορά, που θα ανοίγετε μια πόρτα για να βρείτε το φως, αν σας απειλούν τα φαντάσματα, θα την κλείνετε πίσω σας και της βάζετε φωτιά. Όχι για να κάψετε τα φαντάσματα, αλλά για να ρίξετε φως στο δρόμο που θα σας οδηγήσει στην επόμενη πόρτα. Θα καείτε ίσως λίγο, αλλά τουλάχιστον θα έχετε την ικανοποίηση ότι επιλέγετε κάθε φορά εσείς τον χρόνο και τον τρόπο. Οι άλλοι του συστήματος, έχουν ήδη καεί και πιστεύουν πως ζουν στο air condition. Όχι από τυφλότητα, αλλά από ανανδρία. Όταν δεν έχεις γεννηθεί για να μπαίνεις κάπου χοιρινό και να βγαίνεις λουκάνικο, ο δρόμος είναι μονόδρομος. Σκληρός. Ελεύθερος. Και μοναχικός.
«Απέτυχα παταγωδώς», λοιπόν, γιατί πίστεψα πως θα τα καταφέρω να νικήσω το διεφθαρμένο σύστημα. Απέτυχα να είμαι αλλιώς. Απέτυχα όμως; Μου ταιριάζει πιο πολύ η φράση του Robert Kennedy: «Μόνο αυτοί που τολμούν να αποτύχουν παταγωδώς, μπορούν και να επιτύχουν μεγαλειωδώς».
Υγ: για άλλη μια φορά από τα ζόρια, με ξελάσπωσαν οι άνθρωποί μου. Πέντε στον αριθμό. Ίσα με μία μούντζα, πουμε κοιτάει κατάμουτρα. Η πιο αγαπημένη.
* Το παρόν άρθρο δημοσιεύεται και στο www.protagon.gr
