Όταν πριν 2 ½ είχα γράψει μια ανοιχτή επιστολή “Προς τον κ. Παπούλια: Είστε πρόεδρος της Δημοκρατίας;” δε φανταζόμουν ότι θα λάβαινε τόση δημοσιότητα. Όταν βλέπω το κείμενο αυτό να αναζωπυρώνεται τελευταία και πάλι εκπλήσσομαι, αλλά αρχίζω να καταλαβαίνω το λόγο: η «επιλογή» του νέου Προέδρου.
Στο πρώτο άρθρο μου αναφερόμουν συγκριτικά στη δράση δυο προέδρων: του Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον της Ισλανδίας και του κ. Παπούλια.
Ο πρώτος απόρριψε δυο φορές το νόμο της Βουλής για το Μνημόνιο και ζήτησε και τις δυο φορές δημοψήφισμα. Ζήτησε ακόμα το σύνταγμα να συντάσσεται από το λαό, ο πρόεδρος να εκλέγεται από το λαό, να ελέγχονται τα οικονομικά όλων των πολιτικών και να καταργηθούν όλα τα προνόμια. Την ίδια περίοδο, την πιο σκληρή για την Ελλάδα μετά την Κατοχή, ο κ.Παπούλιας, που υποτίθεται ότι είναι ο προστάτης του λαού απέναντι στις αυθαιρεσίες της κυβέρνησης, δεν είπε ποτέ ένα «όχι» σε κάποιο νόμο.
Τώρα επανέρχομαι με μερικές προτάσεις που τις θεωρώ πυλώνες της δημοκρατίας.
• Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να εκλέγεται απ’ ευθείας από το λαό και σ’ αυτόν να λογοδοτεί. Αν εκλέγεται από τη Βουλή γίνεται φερέφωνο των πολιτικών, μετά από το σχετικό παζάρεμα μεταξύ τους, και μόνο σ’ αυτούς υπακούει.
• Το σύνταγμα πρέπει θα συντάσσεται από τον κυρίαρχο λαό με προτάσεις από χιλιάδες επιτροπές, επιστολές, ηλεκτρονικά μηνύματα προς μια πολυμελή επιτροπή στην οποία δε θα συμμετέχουν πολιτικοί, είτε εν δράσει είτε πρώην.
• Το σύνταγμα δε θα πρέπει να δίνει κανένα δικαίωμα στους πολιτικούς, το οποίο δεν έχει κάθε Έλληνας πολίτης: ήτοι ασυλίες, παραγραφές, προνόμια κλπ.
• Ο λαός θα έχει το δικαίωμα να απολύσει μια κυβέρνηση αν πιστεύει ότι δεν αντιπροσωπεύει πλέον τη λαϊκή βούληση ή δεν εφαρμόζει τις προεκλογικές της αρχές, ήτοι να ζητήσει πρόωρες εκλογές. Θα απαιτείται συλλογή υπογραφών 20-30% των εκλογέων ώστε ούτε να γίνει κλοτσοσκούφι εντυπώσεων, αλλά ούτε και πρακτικά αδύνατο.
• Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα μπορεί να ζητήσει πρόωρες εκλογές αν έχει βάσιμα στοιχεία ότι υπάρχει σοβαρή και συνεχής δυσαναλογία αντιπροσώπευσης ανάμεσα στη Βουλή και στο εκλογικό σώμα.
• Θα γίνεται οικονομικός έλεγχος των πολιτικών κάθε επιπέδου (υπουργοί, βουλευτές, δήμαρχοι κλπ), καθώς μεγαλοεργολάβων ή ΜΜΕ ή άλλων που είχαν κάποια συμβόλαια με το δημόσιο, καθώς και στα εγγύτερα πρόσωπα λόγω οποιασδήποτε σχέσης, συγγενικής ή όχι.
• Θα γίνεται έλεγχος σε οποιοδήποτε άτομο είχε αύξηση της περιουσίας του που δε συμβιβάζεται με το δηλωθέν και φορολογηθέν εισόδημά του και θα κατάσχεται υπέρ του δημοσίου το υπερβάλλον. Ο έλεγχος να επεκτείνεται και στα συγγενικά του πρόσωπα.
• Θα εξισορροπηθούν, όσο είναι δυνατό, οι μισθοί και οι άλλες παροχές στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα γιατί ο δημόσιος τομέας προσφέρει υπηρεσίες, δεν παράγει, συνεπώς χρειάζεται τα χρήματα του ιδιωτικού τομέα για να επιβιώσει χωρίς δάνεια.
• Για οποιαδήποτε απόφαση της κυβέρνησης που θα δεσμεύει το λαό πέρα από την 4-ετή θητεία της θα αποφασίζει με δημοψήφισμα ο λαός. Αυτός έπρεπε να αποφασίσει αν θα μπούμε στην ΕΕ ή όχι, στο Ευρώ ή στο Μνημόνιο γιατί αυτός θα πληρώσει τις συνέπειες για δεκαετίες και όχι οι 151 βουλευτές που έχουν συνήθως φροντίσει να λύσουν το οικονομικό τους πρόβλημα για τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Κι αν κάνει λάθος ας είναι πιο προσεκτικός την επόμενη φορά.
• Για κάθε σημαντικό έργο σε κάποιο δήμο και κυρίως στην παραχώρηση περιουσίας για πάνω από 4 χρόνια θα αποφασίζουν οι δημότες.
• Θα μπορούν να ψηφίζουν οι ομογενείς όπου και αν ευρίσκονται, εφ΄ όσον είναι γραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους, στις εθνικές εκλογές ώστε να δημιουργηθεί η Ελλάδα των πέντε ηπείρων. Η Ελλάδα είναι μια από τις 2-3 χώρες της Ευρώπης που δε δίνει αυτό το δικαίωμα στους απανταχού με πολίτες της. Με τις τηλεοράσεις και το Ιντερνέτ οι απόδημοι είναι το ίδιο ενημερωμένοι με το μέσο Ελλαδίτη.
Ο λαός από κυρίαρχος κατάντησε να κυριαρχείται από αυτούς που εξέλεξε να τον υπηρετούν: τους πολιτικούς και τον διορισμένο από αυτούς άβουλο Πρόεδρο της λεγόμενης Ελληνικής Δημοκρατίας.
Οι παραπάνω προτάσεις δεν αποτελούν ουτοπιστική θεωρία. Ουσιαστικά έχουν εφαρμοστεί στις πιο δημοκρατικές χώρες του κόσμου.
Δεν είναι ίδια όλα τα εκλογικά συστήματα στον κόσμο, αλλά όλα έχουν μια βασική αρχή, που εκφράζεται και στο ακροτελεύτιο άρθρο του ελληνικού συντάγματος: Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον κυρίαρχο λαό και μόνο αυτός μπορεί να προστατεύσει τη δημοκρατία του.
Δε φαίνεται να ισχύει αυτό τελευταία στην Ελλάδα. Κι αν ο λαός δεν αλλάξει μυαλό, δεν ξαναπάρει την εξουσία στα χέρια του, θα είναι ο υπηρέτης, όχι το αφεντικό. Και θα το πληρώσει ανάλογα, αυτός και οι απόγονοί του, γιατί η Ιστορία είναι άτεγκτη: θα τον στείλει μαζί με λαούς, που κάποτε δημιούργησαν τεράστιο πολιτισμό, τους Φοίνικες στους Σουμέριους, τους Ασσύριους, τους Βαβυλώνιους και δεκάδες άλλους – στη λήθη του χρόνου.
