Η μόνη ελπίδα είναι αυτός ο νέος κόσμος, ο μόνος νέος κόσμος.
Οι υπόλοιποι, όλοι
όσοι τρελαίνονται μη χάσουν τη δουλίτσα τους των 460 ευρώ,
όσοι περνάνε τη μέρα τους αμπελοφιλοσοφώντας στις καφετέριες,
όσοι τρώνε τα ελάχιστα του μπαμπά τους παριστάνοντας τον φοιτητή,
όσοι με τα πολλά του μπαμπά τους ετοιμάζονται από το πρώτο έτος κιόλας να σκαρφαλώσουν στην κοινωνική / επαγγελματική θέση εκείνου,
όσοι πουλάνε το κορμάκι και την ψυχούλα τους στην αεριτζίδικη τηλεόραση και στα αεριτζίδικα επαγγέλματα,
όσοι αγνοούν πώς βγαίνει το πραγματικό ψωμί,
όσοι δεν ξέρουν να διακρίνουν μια πατάτα από ένα κρεμύδι,
όσοι ζούνε ακόμα στον ιδιότυπο μικροαστικό ωχαδερφισμό τους μιλώντας επί ώρες για ποδόσφαιρο και κινητά και αέρα κοπανιστό,
όσοι περνάνε μπροστά από τους Σύριους στο Σύνταγμα κοιτάζοντάς τους λες και είναι Αρειανοί,
όλοι αυτοί τέλος πάντων είναι κιόλας γέροι, ανίκανοι να κάνουν κάτι χρήσιμο για το μέλλον εκτός από ένα: να προσφέρουν τον εαυτό τους ως έτοιμο, πρόθυμο δούλο στο πρώτο αφεντικό.
