* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
Yπάρχουν δύο κηλίδες.
Η πρώτη σχηματίστηκε από τη διαρροή του πετρελαίου στον Πειραιά και εξαπλώνεται, εδώ και μια εβδομάδα, στον Σαρωνικό.
Η δεύτερη λεκιάζει ανέκαθεν την πολιτική και κοινωνική μας ζωή και δημιουργεί -σε όποιον παρακολουθεί τα γεγονότα- αισθήματα ναυτίας. Μέχρι και μισανθρωπίας. Η δεύτερη κηλίδα συνοψίζεται στη φράση του υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας: “Ένα λογοπαίγνιο έκανα. Δεν υφίσταται θέμα παραίτησής μου από την κυβέρνηση…”
Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, οι γνωρίζοντες τα παρασκήνια, ισχυρίζονται ότι ο κύριος Παναγιώτης Κουρουμπλής είχε πράγματι πρόθεση να παραιτηθεί. Το Μέγαρο Μαξίμου όμως τού το απαγόρευσε εκτιμώντας ότι κάτι τέτοιο, αντί να οδηγήσει σε εκτόνωση, θα αύξαινε περαιτέρω το πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση. Επιτρέψτε μου, όσο κι αν εμπιστεύομαι το ρεπορτάζ, να ακούω τα παραπάνω βερεσέ. Εάν ήθελε ο κύριος Κουρουμπλής να αναλάβει την αντικειμενική του ευθύνη για τη ζημιά στο θαλάσσιο περιβάλλον, να αυτοτιμωρηθεί έστω και συμβολικά, κανένα Μαξίμου δεν θα μπορούσε να τον σταματήσει.
Ο κύριος Παναγιώτης Κουρουμπλής δεν βρίσκεται στα πρώτα νιάτα του. Δεν είναι στην ηλικία όπου το πολιτικό όραμα ή η πολιτική φιλοδοξία συγχωρούν ενδεχομένως κάποιες αβαρίες, στην ηλικία όπου για να κυριεύσεις το δάσος πρέπει να παραβλέψεις ή και να πριονίσεις κάποια δέντρα. Ο κύριος Κουρουμπλής συμπληρώνει σε λίγες μέρες το εξηκοστό έκτο έτος του. Βρίσκεται εδώ και τέσσερις και πλέον δεκαετίες στις επάλξεις της πολιτικής.
Το κομβικό γεγονός της ζωής του συνέβη όταν -παρέα με κάποιους φίλους του από το χωριό Ματσούκι της Αιτωλοακαρνανίας- ανακάλυψαν μια σκουριασμένη γερμανική χειροβομβίδα και βάλθηκαν, ανυποψίαστοι για τον κίνδυνο, να τη σκαλίζουν. Η χειροβομβίδα έσκασε και ο μικρός Παναγιώτης έχασε το φως του. Το φρικτό ατύχημα αντί να ισοπεδώσει το ηθικό του παιδιού, τού ενίσχυσε αντιθέτως τη λαχτάρα να ζήσει στα γεμάτα. Φοίτησε ο κύριος Κουρουμπλής στη Σχολή Τυφλών στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, πέτυχε στη Νομική, έγινε δικηγόρος και αναμείχθηκε με τα κοινά, με αρχική πρόθεση να εξασφαλίσει στους ομοιοπαθείς του δίκαιη μεταχείριση από την πολιτεία και την κοινωνία, δικαιώματα και ευκαιρίες.
Διέθετε προφανώς και την ψυχική φλόγα και τα διανοητικά προσόντα. Κέρδισε επανειλημμένα την εμπιστοσύνη των συμπολιτών του αλλά και των πολιτικών ηγεσιών, εκλέχθηκε βουλευτής, ανέλαβε κυβερνητικές θέσεις. Υπηρέτησε ευδοκίμως στη Βουλή και στα υπουργεία; Μονάχα ίσως οι Αιτωλοακαρνάνες και οι τυφλοί μπορούν να εκφέρουν επ’αυτού βάσιμη άποψη. Για όλους εμάς τους υπόλοιπους, ο Παναγιώτης Κουρουμπλής μέχρι το 2011 δεν αποτελούσε παρά ένα όνομα που ακουγόταν στους ανασχηματισμούς, συνοδευόμενο από την εικόνα ενός γενειοφόρου άνδρα με μαύρα γυαλιά. Που δεν συνδέθηκε ποτέ με κανένα μείζον, εθνικής εμβέλειας, γεγονός. Ο Κουρουμπλής ανήκε στον σωρό -πολτό αυστηρότερα- των πολιτικών οι οποίοι έρχονται και παρέρχονται δίχως να αφήσουν το ίχνος τους στην Ιστορία.
Τον Ιούνιο του 2011, ο Παναγιώτης Κουρουμπλής βρέθηκε αίφνης στο επίκεντρο των ειδήσεων. Παρά τις επικλήσεις του κομματικού μηχανισμού και τις πιέσεις που θα δέχθηκε, διεχώρισε τη στάση του και καταψήφισε το Μεσοπρόθεσμο Σχέδιο, τη συνέχεια του πρώτου Μνημονίου. Επρόκειτο για τη σημαντικότερη στιγμή της δημόσιας ζωής του. “Παραμένω Πασόκ” δήλωσε στους δημοσιογράφους ευθύς μετά την ανταρσία του. “Το Κίνημα δεν το χαρίζω σε κανέναν.”
Εάν ο κύριος Κουρουμπλής είχε παραμείνει Πασόκ και είχε -διαφυλάσσοντας την αξιοπρέπειά του- αποσυρθεί τότε από την ενεργό πολιτική, θα είχε αναφίβολα περάσει στη συλλογική μνήμη ως ένας έντιμος, ένας αδέκαστος ιδεολόγος. Οι κυνικοί μπορεί να τον χαρακτήριζαν Δον Κιχώτη. Η κοινή γνώμη όμως θα του απένειμε το εύσημο της μαγκιάς, η οποία αποτελεί το κατ’εξοχήν είδος εν ανεπαρκεία στη δημόσια σφαίρα μας.
Αντί-φευ!- για ηρωική έξοδος, η ανταρσία του Παναγιώτη Κουρουμπλή στάθηκε για τον ίδιον η προίκα, την οποίαν κατέθεσε στην πλατεία Κουμουνδούρου. Εκτιμώντας ότι ο Σύριζα θα αποτελούσε το νέο ταχύ όχημα προς την εξουσία, περιελήφθη στα ψηφοδέλτιά του και εξασφάλισε, εύκολα, την επανεκλογή του.
Ακόμα και αν δεχθούμε ότι κατά τον “ένδοξο” εκείνο καιρό, που η “ριζοσπαστική Αριστερά” εναγκαλιζόταν τον συρφετό των Αγανακτισμένων και του Ψόφα, ο κύριος Κουρουμπλής άδολα πίστευε ότι το πνεύμα του Ανδρέα Παπανδρέου είχε μετενσαρκωθεί στο σώμα του Αλέξη Τσίπρα, τα όσα συνέβησαν κατόπιν τον στερούν από κάθε ελαφρυντικό.
Ο αρνητής του Μεσοπρόθεσμου ψήφισε με τα δύο του χέρια το τρίτο Μνημόνιο. Ο χλευαστής του Γιώργου Παπανδρέου και περιφρονητής του Βαγγέλη Βενιζέλου δεν εφείσθη κολακειών προς τον καινούργιο του πρωθυπουργό. Κι όταν, προ εβδομάδος, έγινε για δεύτερη φορά πρόσωπο της ημέρας, αντιμετώπισε ατυχώς, παλαιοκομματικότατα, ευτράπελα, ενίοτε και υβριστικά τις κατηγορίες που του απευθύνθηκαν αλλά και τις ερωτήσεις που τού ετέθησαν. Παρέμεινε, εκών-άκων, κολημμένος στην καρέκλα του υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας.
Τι έχει να κερδίσει ο “Τειρεσίας” (όπως τον είχε κάποτε χαρακτηρίσει ο Βαγγέλης Βενιζέλος) με αυτή του τη συμπεριφορά; Δεν θα είναι ασφαλώς, στα εξηνταέξι του, τόσο αφελής ώστε να εκτιμά ότι η πολιτική του σταδιοδρομία βρίσκεται σε άνοδο και όχι σε αποδρομή. Ώστε να προσβλέπει σε μελλοντικά, υψηλότερα αξιώματα. Μάχη χαρακωμάτων δίνει ο άνθρωπος, αγώνα για να παραμείνει όσο γίνεται περισσότερο στη σημερινή του θέση.
Και ο απλός πολίτης -εσείς, εγώ- έρχεται να ρωτήσει: Τόσο μέλι έχει λοιπόν μια τέτοια εξουσία; Τόσο δελεαστικό είναι να σού ανοίγουν τις πόρτες, να σε αποκαλούν κύριο υπουργό, να ξαγρυπνούν στην πόρτα σου φρουροί, να απευθύνεσαι στις κυρίες και να σου απαντούν εκείνες με χαμόγελο; Ακόμα και αν υποθέταμε -πονηρά, κακόπιστα, συκοφαντικά και για ετούτο απαράδεκτα- ότι το υπουργιλίκι προσπορίζει πλούτο, τί να τον κάνει τον πλούτο κάποιος στο κατώφλι της τρίτης ηλικίας; Όταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή για την πορεία ζωής σου θα είναι να σε χαιρετούν οι άνθρωποι με σέβας και να ζητούν τα φώτα σου; Έχει άραγε συνειδητοποίησει ο κύριος Κουρουμπλής ότι, κατά την εβδομάδα που παρήλθε, θυσίασε τα πολυτιμότερα προκειμένου να διατηρήσει τα ευτελέστερα;
Πρόσωπα που φρουρούν με κάθε κόστος τις προσωπικές τους Θερμοπύλες υπάρχουν και στους αντιηρωικούς ακόμα καιρούς μας. Από τον Μανώλη Γλέζο μέχρι τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Οι Κουρουμπλήδες δυστυχώς, από όλες τις ιδεολογίες και τις παρατάξεις προερχόμενοι, είναι απείρως περισσότεροι. Και δίνουν τον γενικό τόνο.
“Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…” γράφει ο Κώστας Καρυωτάκης. Ας φανούμε πιό επιεικείς. Εάν τουλάχιστον ένας παραιτούνταν από αηδία…
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. Δημοσιεύεται και στο capital.gr.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr