Άφησα να περάσουν μερικές μέρες για να κατασταλάξουν οι εντυπώσεις πριν γράψω κάτι για το 1ο Φεστιβάλ Καλλιτεχνικής Δημιουργίας Ροδίων που κλείνει τις πόρτες του σήμερα.
Αιφνιδιάστηκα στην αρχή, είναι αλήθεια, από τον τόσο φιλόδοξο τίτλο και είχα κάποιες επιφυλάξεις όταν ο φίλος Τάκης (ο Βούης, ντε) μου ζήτησε να φιλοτεχνήσω το λογότυπο και το πορτραίτο του Π. Ευθυμίου. Χουμ χουμ… έκανα μέσα μου, “όταν ακούς πολλά κεράσια…”, μα περίμενα να δω το αποτέλεσμα. Πήγα στα εγκαίνια από ενδιαφέρον και περιέργεια μα και γιατί πάντα πίστευα πως τέτοιου είδους πρωτοβουλίες πρέπει να ενισχύονται.
Ομολογώ πως η κάθε μου επιφύλαξη εξατμίστηκε αμέσως. Σε μια αίθουσα μεγαλόπρεπη παρά τις ελλείψεις της είδα έργα γνωστών αλλά και άγνωστων σε μένα δημιουργών να συνθέτουν ένα εντυπωσιακό σύνολο και μια ατμόσφαιρα που σ’ έκανε να θέλεις να την ρουφάς βαθιά πάλι και πάλι. Εκεί μου δόθηκε η ευκαιρία να δω συγκεντρωμένη -όσο γινόταν και εκ των πραγμάτων ίσως όχι πλήρη- αυτό που λέει ο τίτλος: την Ροδίτικη καλλιτεχνική δημιουργία. Κι ακόμα είδα κάτι που πάντα με συγκινεί όταν το αντιμετωπίζω: μιλάω για την παρουσία πολύ νέων ανθρώπων -παιδιών μας- που το ταλέντο και η δημιουργικότητά τους εγγυώνται καλύτερες μέρες. Κι αν, ως υπηρέτης μιας από τις ελάσσονες εικαστικές τέχνες, καταπιάνομαι πρώτα και λίγο παραπάνω με το εικαστικό κομμάτι του φεστιβάλ, τα ίδια λόγια θα μπορούσα να πω και για την μουσική που μάζεψε και έτερψε πλήθος κόσμου.
Με την ευκαιρία τώρα θέλω ν’ αραδιάσω μερικές σκέψεις: θα περίμενε και θα επιθυμούσε κανείς τέτοιου είδους πολιτιστικές εκδηλώσεις να πηγάζουν ως ιδέες και ως υλοποίηση από κάποια από τις διάφορες βαθμίδες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η στήριξη και η ανάδειξη του πολιτισμού, της ντόπιας πολιτιστικής παραγωγής είναι όχι απλά αρμοδιότητά μα και καθήκον τους. Αντίθετα όμως, χρειάστηκε η ιδιωτική πρωτοβουλία, το όραμα ενός ανθρώπου -για τον Τάκη λέω- για να πραγματοποιηθεί κάτι που πολλά χρόνια τώρα οι διάφορες αρχές δεν σκέφτηκαν, ολιγώρησαν ή δεν θέλησαν να κάνουν.
Χρόνια τώρα συζητιέται χωρίς όμως αποτέλεσμα η ανάγκη της δημιουργίας μόνιμων πολιτιστικών θεσμών. Γιατί, αν με ρωτάτε, πολιτισμός δεν είναι η μια ή δυο ή τρεις παρουσίες κάποιων καλλιτεχνών κάθε καλοκαίρι, όσο καλοί και ευπρόσδεκτοι να είναι αυτοί. Ο πολιτισμός δεν περιορίζεται στην τέχνη, είναι τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς, καθημερινός τρόπος ζωής τελικά, η καθημερινή συμμετοχή στην αναβάθμιση του συλλογικού πολιτιστικού επιπέδου και της κοινωνικής συνείδησης.
Και κάτι άλλο, για να τελειώνω: η λαμπρή και τεράστια πολιτιστική κληρονομιά μας δεν μπορεί να είναι κάτι που το βγάζουμε από την αποθήκη ή έστω από την βιτρίνα και το προβάλουμε είτε για να καμαρώνουμε σαν κοκόρια ή στην προσπάθεια προσέλκυσης επισκεπτών. Μιλάω, ας πούμε, για τον Λεωνίδα τον Ρόδιο και την πρόσκληση του Φέλπς στην Ρόδο. Γιατί άραγε; Γιατί ο Φέλπς θα τραβήξει τα φώτα τις δημοσιότητας και κοντά στον βασιλικό θα ποτιστεί κι η γλάστρα -η Ρόδος. ‘Ομως τι ρόλο έχει παίξει άραγε ο ξεχασμένος Λεωνίδας στην βελτίωση του πολιτιστικού μας επιπέδου; Πότε τον διδαχθήκαμε; Πόσοι άραγε Ροδίτες τον γνώριζαν πριν να γίνει θέμα από κάποιον δημοσιογράφο; Ας κάνουμε την κληρονομιά μας όχι παπαγαλίστικη μίμηση μα το ζωντανό θεμέλιο πάνω στο οποίο θα χτίσουμε. Πρέπει να είναι η σκυτάλη που εμείς θα την πάμε ακόμα πιο μακρυά.
Οι γνωστοί και ίσως όχι τόσο γνωστοί που μετείχαν στο φεστιβάλ, ιδιαίτερα η νεολαία μας, είναι αυτοί που θα μεταφέρουν την σκυτάλη παραπέρα, που θα σηκώσουν “κολοσσούς”, εντυπωσιακούς όχι για το μέγεθος μα για την χωρίς ξιπασιά έμπνευση και την ποιότητά τους. Ας τους στηρίξουμε, για να μπορέσουμε ίσως κάποια στιγμή να πούμε «Άμες δε γ΄εσόμεθα πολλώ κάρονες”.