Γράφω κι εγώ. Φανταστικές ιστορίες που γίνονται πραγματικά κείμενα για διάβασμα. Πάνω σε χαρτί ή στην οθόνη. Γράφω και κάποια παραμύθια. Σπάνια γράφω για παγκάκια, αν και νομίζω ότι είναι ένα καλό θέμα.
Ναι, δεν ντρέπομαι να λέω ότι γράφω και δεν ντρέπομαι να εκτίθεμαι. Πιστεύω ότι αν φοβάσαι να εκτεθείς δεν είσαι έτοιμος να φτιάξεις τίποτα. Και καστανάς να είσαι, και φούρναρης, εκτίθεσαι. Στον έμπρακτο δημόσιο έπαινο (αγοράζουν αυτά που φτιάχνεις) ή στη δημόσια χλεύη κι απόρριψη. Αν φτιάχνεις συνέχεια κακό ψωμί ή τα κακοψήνεις μονίμως τα κάστανά σου, το κλείνεις το μαγαζί. Μερικές φορές όμως μπορεί να κάνεις λάθος και να σου βγει μια φουρνιά με στρόπιες φραντζόλες ή να κάψεις μερικά κάστανα. Έτσι και με το γράψιμο. Έτσι και με τη ζωγραφική, τη γλυπτική, τον χορό, το θέατρο, τη μουσική και όλα αυτά τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα.
Δεν με υποχρεώνει κανένας να γράφω. Θέλω και γράφω. Κι από κει και πέρα, όποιου του αρέσει. Κι όποιου δεν του αρέσει, ας κάνει κριτική στο κείμενο ή στο περιεχόμενο. Μη με πει όμως Πνευματικό Άνθρωπο ―με αυτά τα υποκριτικά κεφαλαία αρχικά― για να αρχίσει να μου κολλάει ρετσινιές.
Γράφω λοιπόν. Και εγώ. Και πολλές φορές γράφω και για σένα.
Αλλά, σε παρακαλώ πολύ, μη με πεις πνευματικό άνθρωπο. Μη χρησιμοποιήσεις σε μένα αυτό το κολπάκι της μετάθεσης της ευθύνης. Κάνε μου τη χάρη.
Μην αρχίζεις να ζητάς από μένα να πω γλυκούτσικα πραγματάκια ή μάγκικες αγριάδες που θα σου χαϊδεύουν τα αυτιά, τα μάτια, τα ρουθούνια κι ό,τι άλλο εσύ θεωρείς είσοδο πληροφοριών για τον κόσμο.
Μη ζητάς από μένα να γίνω ο εκπρόσωπός σου σε μια επανάσταση που ούτε επί έχει αλλά ούτε και ανάσταση. Και μη μου μιλάς για λεφτά. Μίλα ευγενικά στον γείτονά σου και στον διπλανό οδηγό που σε έκλεισε (μπορεί και κατά λάθος ο άνθρωπος), μάζεψε τα σκουπίδια από το πεζοδρόμιό σου, δώσε λίγο νερό στο αδέσποτο σκυλί που διψάει και μετά τα ξαναλέμε. Και άσε τις εξυπνάδες. Ξέρουμε και οι δύο ότι δεν απευθύνομαι σε άστεγους. Αν ήταν να μιλήσω σε άστεγους ή σε εξαρτημένα άτομα θα έλεγα άλλα πράγματα. Και πιο τρυφερά.
Κι όταν μιλάω για Όμηρο, Ηράκλειτο, Κάλβο, Καβάφη, Μυριβήλη, Καζαντζάκη, Καββαδία και Παπαδιαμάντη, μη μου λες ότι εδώ ο κόσμος χάνεται και το αυτό χτενίζεται.
Το αυτό ―όλα τα αυτά― όσο χτενίζονται και απαυτόνονται με αγάπη, νου και συντροφικότητα θα παράγουν σπουδαία πράγματα.
Προϊόντα έρωτα, αγάπης, τρυφεράδας και ονείρου. Παιδιά με ξύπνιο σώμα για ζωή και γυμνασμένο μυαλό που να χωράει όνειρα και πράξεις. Παιδιά με αρμονία σώματος και σκέψης.
Κι αν κάτι σ’ ένα κείμενο δεν σου αρέσει, μπορεί να μη φταίει πάντα ο συγγραφέας. Μπορεί να φταίνε και τα βιβλία που έχεις διαβάσει. Ή ―ακόμα χειρότερα― τα βιβλία που δεν έχεις διαβάσει. Γι’ αυτό, εσύ ειδικά που μιλάς για την ευθύνη των πνευματικών ανθρώπων, μη με πεις “πνευματικό άνθρωπο”.
Προτιμάω να με πεις “οινοπνευματικό”. Κι ας μην πίνω και πολύ.
Γιατί αν με πεις πνευματικό άνθρωπο (χωρίς εισαγωγικά αυτή τη φορά) μου φορτώνεις μια ευθύνη που δεν τη θέλω.
Και κάτι άλλο. Όταν ονομάζεις κάποιον “πνευματικό άνθρωπο”, εσύ τι είσαι; Σε ποια πολιτεία ζεις; Με τι σόι εργαλεία διανοείσαι, σκέφτεσαι, στοχάζεσαι, δρας, διαλογίζεσαι, διαλέγεις και διαλέγεσαι, κουβεντιάζεις, πληροφορείς και πληροφορείσαι, πράττεις, παράγεις, καλλιεργείς, εμπορεύεσαι, επιλέγεις, ψηφίζεις και καταψηφίζεις; Με τα πόδια; Το μυαλό σου δεν χρησιμοποιείς κι εσύ;
Ε, κι εγώ το ίδιο. Και όταν δουλεύω βιοποριστικά και όταν γράφω. Επειδή γράφω; Επειδή εκτίθεμαι και δεν ιδιωτεύω; Αυτό βάζει εμένα στη μπούκα του κανονιού και σένα στο απυρόβλητο;
Γι’ αυτό σου λέω: Μη με πεις ποτέ πνευματικό άνθρωπο. Δεν με κολακεύει καθόλου, σε βεβαιώνω.
Άνθρωπος φιλοδοξώ να είμαι.
08 Μαΐου 2013
Στη φωτογραφία: Ο πότης, πηλός ψημένος σε δημιουργία του Κωστή Α. Μακρή
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author