Ούτε γαλάζιο…ούτε πράσινο το χρώμα της θάλασσας.
Θολό, σκοτεινό κι άγριο των κυμάτων το ροχαλητό…
Κι εγώ, καφέ ρουφώντας, ν’ αγναντεύω…
To βλέμμα υπηρέτης, στη μανιώδη κίνηση με τα τόσα χρώματα
Κραυγές, οι άσπροι, υδάτινοι αφροί σε προπατορικό αμάρτημα…
κι ο μανιασμένος άνεμος, σ’ έριδα με το βράχο και το κύμα…