Αλήθεια, παλιά, πολύ παλιά, πώς επικοινωνούσαν οι άνθρωποι μεταξύ τους;
Τηλέφωνα δεν υπήρχαν, ούτε ραδιόφωνα, ούτε τηλεοράσεις (και σήμερα που υπάρχουν όλα αυτά κι άλλα πολλά, μα πάρα πολλά ακόμη, αυτό λέγεται επικοινωνία; Ο κάθε ξεβράκωτος βγαίνει κι αμολάει την κοτσάνα του κι επαίρεται μάλιστα γι αυτή, λες και είπε την προφητεία του αιώνα!)
Για να ανακοινωθεί λοιπόν ένα νέο τότε, είτε αυτό ήταν ανακοίνωση κοινότητας, αστυνομίας, ταχυδρόμου, πυρκαγιάς ή άλλων σημαντικών γεγονότων, έβγαινε κάποιος ο οποίος διέθετε την πιο δυνατή και καθάρια φωνή, τριγυρνούσε τους δρόμους του χωριού ή της πόλης-εκεί βέβαια είχαν πιο πολλούς-και διαλαλούσε τα μαντάτα.
Για ν’ αποφευχθεί όμως η ταλαιπωρία με τα σούρτα- φέρτα, επελέγη άλλος τρόπος: το ανέβασμα στο ψηλότερο σημείο του χωριού ή της πόλης και από εκεί άρχιζε με δυνατή φωνή και αραιά αραιά τις λέξεις προφερόμενες για να γίνεται αντιληπτός από όλους. Την εκφώνηση που λέμε. Τότε ο κόσμος πεταγόταν έξω από τις πόρτες οι οποίες έβλεπαν προς το βουνό και προσηλωμένος στη φωνή του ντελάλη επληροφορείτο τα νέα. Μετά σε μικρές συγκεντρώσεις συναποφάσιζαν για την τελική θέση και στάση όπου θα έπρεπε να πάρουν στα ανακοινωθέντα.
Γιατί σκαρφίστηκα αυτό τον τρόπο, τον οποίο θα πρεπει να εφαρμόσουμε και σήμερα; Για τον απλό λόγο ότι εφόσον τα ΜΜΕ και λοιπά παράγωγά τους, δεν πληροφορούν αλλά παίζουν παιχνίδια πεντόβολα και συμφερόντων, θα πρότεινα ν’ ανεβούμε όλοι στις ραχούλες και με μια φωνή τέλεια συντονισμένη, δυνατή και στεντόρεια, να πληροφορήσουμε τον κόσμο: “Βουλιάζουμε, ωρέ!”