Πολλές φορές δεν χρειάζεται να γράψεις πολλά για ένα φίλο που έχεις να τον δεις αρκετό καιρό και σας το λέω αυτό γιατί πριν λίγο συναντήθηκα και τα είπαμε με τον Τόλη που έχει στον Υμηττό το ”Μυστικό”, το μαγαζί που έγινε η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου μου ”Πίσω από το τζάμι”.
Είπαμε, είπαμε, θυμηθήκαμε… και αυτό είναι που μένει στο τέλος με ανθρώπους που σε αγαπούν και αγαπάς.
Στέλνω στον Τόλη, στη Βάνα και σε όλα τα παιδιά του ”Μυστικού” το ”Ακου βρε φίλε” με τον Στράτο Διονυσίου γιατί ξέρω ότι τους αρέσει… ειδικά στον Τόλη.
Υ.Γ.: Τόλη θα σου έρθω πάλι ξαφνικά κατά τις 2 τη νύχτα. Ξέρεις εσύ…
