Η μνήμη σου αερικό, που’ρχεται αθόρυβα, στις μύτες των ποδιών,
χαρίζει γλυκοφιλήματα και φεύγει ξαφνικά πριν προλάβεις να χορτάσεις.
Μονάχα προφταίνω ν’ανέβω στο κύμα το ανεπαίσθητο, εκείνο,
που σχηματίζει το ξερό φύλλο που ερωτεύτηκε τη λίμνη
κι έπεσε στην αγκαλιά της, απροσκάλεστο…
Τρόπος σωτηρίας, η μουσική!
παράλληλος με τη βροχή, ο χτύπος!
Γίνηκαν οι σκέψεις , ομίχλες,… ναυαγοί στα σύννεφα του Οκτώβρη
κι η θλίψη γλυκιά, ανάλαφρη, σαν ξεχασμένη από την άνοιξη …
σχήμα ανεξάντλητης υπόσχεσης, στο μυαλό μου η στάσιμη εικόνα σου…
Ρευστές οι σκέψεις… ανάμεσα στο αλλού, στο εδώ , στο ίσως και στο κάπου
Με άϋλα μολύβια, του Πικάσο σκιτσάρω το “Όνειρο”… σωματοποιώ την προσδοκία…
μνημονεύω την απώλειά σου.
Δυναμιτίζω, πυροδοτώ το μυαλό με φαντασίες…ανατινάζομαι συθέμελα
ρουφιέμαι αιφνίδια από μια απύθμενη και σκοτεινή ρωγμή…
κι αυτός ο electronica ήχος, αργό σκαμπανέβασμα της φλέβας…
χαμόγελο ερειπωμένο, μέσα σ’ αφόρητες νύχτες ερημιάς…
λείπει ο αρχιτέκτονας να το αναστηλώσει…
