Νιτερέσα δεν είχε ποτέ και με κανέναν. Ούτε με το γείτονα που τους χώριζε ένας τοίχος όλος κι όλος.
Κλεισμένος στον εαυτό του, στους τέσσερις τοίχους της φυλακής του παρέα με μπόλικες ρετσίνες, την πείνα του και την κατάθλιψη, τα λεξοτανίλ και καθημερινά συζυγικά μαλλιοτραβήγματα, περίμενε τη μέρα που θα έφθανε ο δικαστικός επιμελητής για να θυροκολλήσει το ειδοποιητήριο.
Έτσι ήταν πάντα. Κοίταζε τη δουλειά του ή στην προσκείμενη τη μη δουλειά του αποκομμένος από τους γύρω του. Ένα μόνο τον απασχολούσε: να μη το μάθουν οι γείτονες.
Το πρωινό όμως της έξωσης ολόκληρη η γειτονιά βρισκόταν στο πόδι. Άνθρωποι που μόνο εξ όψεως τους γνώριζε, που ούτε μια καλημέρα δεν είχε ανταλλάξει μαζί τους, συγκεντρώθηκαν έξω από το σπίτι του. Κι όταν με τη βία κατάφεραν οι αστυνομικοί να τους απωθήσουν σπάζοντας την πόρτα και τραβώντας τον έξω, η καρδιά του χτυπούσε ανεξέλεγκτα έτοιμη να σπάσει και κρύος ιδρώτας τον περιέλουσε.
Και…δεν ήταν μόνο αυτό. Στο βλέμμα του, πέρα από τη θλίψη, την απελπισία και την οργή, για πρώτη φορά υπήρχε ξεκάθαρη και ψυχρή και μία ακόμα: η απόγνωση.