Ποιοι να ήταν αυτοί που κάποτε εδώ. Πόσες γενιές το έζησαν. Πότε. Με τι λεφτά φτιάχτηκε αυτό το εκλεκτικής αρχιτεκτονικής σπίτι με τις δύο κολώνες στο σκεπαστό μπαλκόνι. Πόσο πήγαινε, άραγε, το μεροκάματο του μάστορα τότε. Το χάρηκαναυτοί που κάποτε εδώ;Πρόλαβαν να το χαρούν; Το έβλεπε αρκετά ο ήλιος; Πώς φωτιζόταν τις γιορτές; Φωτιζόταν, άραγε, τις γιορτές; Παίχτηκαν δράματα εδώ ή, απλώς, μια κοινότατη ανθρώπινη κωμωδία; Πώς ήταν στα 1960; Στη δικτατορία; Γεννήθηκαν χαρούμενα / θλιμμένα παιδιά εδώ; Πέθαναν άνθρωποι; Πότε άρχισε η παρακμή; Από πότε,αυτοί που κάποτε εδώ, μετράνε την κρίση; Τι απέγιναν οι κληρονόμοι; Πέρασε για χρέη στο δημόσιο το σπίτι; Ποιος το κέρδισε στη στημένη δημοπρασία; Χώθηκαν κρυφά τίποτε άστεγοι εδώ μέσα; Πριν μπούνε τα φριχτά αυτά κάγκελα στο παράθυρο; Πότε για τελευταία φορά φάνηκε κάποιος στο μπαλκόνι; Ποιος, αλήθεια, το άφησε τελευταίος; Πότε έκλεισε για τελευταία φορά η πόρτα; Χρησίμεψε, μ’ αυτά και μ’ εκείνα στην Ιστορία;
Το σπίτι που είδα χθες βράδυ στο όνειρό μου (και που χρόνια με στοιχειώνει) έμοιαζε με αυτό το ερείπιο. Αλλά μέσα πρόσεξα ότι κατοικούσαν άνθρωποι. Σκιές. Άλλου καιρού κι άλλου τόπου. Θαρρώ πως δεν ήταν καθόλου αγχωμένοι. Θέλω να πω, καθόλου αγχωμένοι να απαντήσουν σε ερωτήματα όπως τα παραπάνω. Συνέχιζαν κανονικά, απτόητοι από τον καιρό, τη μικρή ζωή τους. Μικρογκρίνιες και μικροχαρές. Με πράγματα μικρά, απίστευτα μικρά, κυνηγούσαν τη μια μέρα μετά την άλλη. Έτσι μου φάνηκε, δεν θυμάμαι κάτι άλλο. Κι αυτό μου προξένησε, θαρρώ, πολλή εντύπωση στο όνειρο. Στα όρια του θαυμασμού. Που, δηλαδή, αυτοί εκεί οι τύποι, όχιαυτοί που κάποτε εδώ, αλλά αυτοί εκείοι άλλοι τύποι, κατάφερναν να ζούνε έτσι, σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Με μικρογκρίνιες και μικροχαρές κυνηγώντας την αναπνοή τους.
