Οι σχέσεις με κάποιους ανθρώπους ξεκινάνε από τα απρόσμενα εκείνα παιχνίδια της ζωής. Όταν εκείνη αραχτή νωχελικά στην αιώρα της, απολαμβάνει την συνέχεια. Πολλές φορές ξεκαρδίζεται στα γέλια με την αφέλεια σου και τον παιδικό έως βλακώδες αυθορμητισμό σου. Είναι που δίνεσαι με θρησκευτική ευλάβεια κάποιες φορές… Και αυτή, η ζωή, το απολαμβάνει να σε βλέπει να κατρακυλάς με μανία στην κατηφόρα των συναισθημάτων σου… Ξέρεις τι ύπουλο σκυλί είναι το συναίσθημα; Γίνεται φίλος σου, σε γλείφει, χοροπηδά πάνω σου σαν μανιακό από χαρά, και όταν το αγαπήσεις και δεθείς μαζί του για τα καλά, του ρίχνει ο άλλος την φόλα και το ξεπαστρεύει για πάντα.
Άντε ανέσυρε εσύ μετά τις δυνάμεις σου ή ό,τι σου έχει απομείνει από δαύτες και προχώρα…Καμαρωτά όμως, όχι με σκυμμένο το κεφάλι σαν ξεθωριασμένος ήρωας. Καμαρωτά να μη φανεί η θλίψη, η οργή και προπαντός να μη φανεί η θύμηση… Βαρύ φορτίο η θύμηση ανάθεμά τη, σου σκίζει τα σωθικά και τρυπώνει μέσα σου σαν την μουχρίτσα. Παλεύεις εσύ να εξημερώσεις το θεριό μέσα σου και αυτό όσο το πολεμάς τόσο δυναμώνει και σου επιβάλλεται και σου ανοίγει εικόνες στο νου και φτιάχνει ζωγραφιές σαν περίτεχνος ζωγράφος. Βάζει χρώματα, σκιές-κυρίως σκιές-και σου τις μοστράρει τις στιγμές σου σαν προσωπικό του κατόρθωμα. Άτιμος ζωγράφος η θύμηση.. Πέφτεις εσύ κάτω χτυπιέσαι, παρακαλάς το θεριό να σε αφήσει να σε αδειάσει να πας παρακάτω βρε παιδί μου. Ρωτάς το όνομα του μήπως και το εξημερώσεις… Μήπως το ξεγελάσεις, αν νομίζει πως είσαι κοντά του, πως το αγάπησες λίγο. Έρωτας, σου απαντά εκείνο με όλη την υπεροψία στο βλέμμα Άτιμο πράγμα ο έρωτας με κάποιους ανθρώπους. Σε σπαταλάει ένα πράμα, σε αδικεί.. Άδικος από γεννησιμιού του. Σημαδεύει, και ότι λάχει, δεν τον νοιάζει και πολύ, αρκεί να βρίσκει στόχους και να σημαδεύει, αρκεί να εποφθαλμιά την άγνοιά σου. Τότε γίνεσαι ο καλύτερος στόχο να το ξέρεις!
Την συνέχεια την ξέρεις. Ή μάλλον την μαντεύεις με κάποιους ανθρώπους. Κολλάνε επάνω στην ύπαρξή σου για όσο θέλουν αυτοί, για όσο γουστάρουν. Για πόσο θες εσύ δεν έχει σημασία, λες και είναι μόνοι τους στο σύμπαν σου, μοναδικοί. Τους βάζεις εσύ στον θρόνο, τους κάνεις αέρα και αυτοί κόβουν τον δικό σου. Και γλιστράς εσύ ανέμελα στην τσουλήθρα της χαράς, αυτή την στριφογυριστή με τα έντονα χρώματα, αλλά δεν υπάρχει κανείς στο τέλος να συγκρατήσει την φόρα σου. Αξίζει στα αλήθεια αυτή η φόρα στην τσουλήθρα; Ίσως ναι…
Ακόμα και αν οι σχέσεις με κάποιους ανθρώπους μοιάζουν με κρεμάστρες. Κρεμάς πάνω τους τις λέξεις σου και στέκονται αυτές εκεί σαν παλιό ρούχο που περιμένει να φορεθεί κάποια στιγμή. Μα αυτό μένει εκεί αφόρετο να το τρώει η ναφθαλίνη της προσμονής. Κλείνουν αυτοί την ντουλάπα. Κλείνουν μαζί και την ψυχή σου.
Τελικά αυτή η φόρα (στην τσουλήθρα) που σε χτυπάει το αεράκι στο πρόσωπο… Μετράει!
* Η Όλγα Βλαχοπούλου είναι αναγνώστρια της Πόρτας.